Selenic

Selenic werd in 2018 opgericht in het Franse Mulhouse. Eind vorig jaar verscheen hun debuutalbum “Resilience”. Deze heren combineren heftigere neo-prog (bijvoorbeeld het latere Arena en Galahad) met metal (bijvoorbeeld Dream Theater- en Tool-invloeden) en alternatieve jaren 90 gitaarmuziek (ook door de zang en de vibe). Door het mooie gebruik van elektronica komt de naam van Galahad sowieso wel regelmatig bovendrijven bij het luisteren naar deze muziek. De nummers zijn bovendien behoorlijk toegankelijk, zijn energiek en hebben een kop en staart.

Bij deze muziek verwacht je een theatrale zanger of juist een James Labrie-achtige figuur, maar in Clément Rittié heeft Selenic een frontman die ook goed bij een alternative band zou passen. Zijn geluid is warm, maar ook wel wat licht. Dat contrasteert nogal met het, zeker bij tijd en wijle, naar metal neigende geluid.

Wat dat betreft zijn Inertia en Denial goede referentiekaders. Selenic knalt uit de startblokken. In het tweede nummer komt de elektronica ook meer naar voren. Het derde nummer Auburn vind ik interessant. Een mooie opener op toetsen, er wordt wat gas teruggenomen en de muziek neigt meer naar neo-prog. Dit bevalt me wel. Met een song als Closure doen de heren dat nog eens dunnetjes over. Dit is echt een goed nummer! Toetsenist Clément Lambla is blijkbaar geen vast lid van Selenic, maar ik houd wel van zijn subtiele bijdragen. Ik moet zeggen dat ik de nummers waar de toetsen/elektronica een minder grote rol spelen, een stuk minder interessant vind. Dan neigt Selenic wat mij betreft te veel naar muziek in het schemergebied van rock en metal.

Ik moet zeggen dat ik na Closure het album wat in vind zakken, of beter gezegd, het is te veel van hetzelfde. Tot het nummer Last Day Of A Sailor. Dan laat Selenic weer een iets ander geluid horen. Het schuurt wat meer, en bovendien laat Gautier Lambla een goede gitaarsolo horen.  Met de single Lone besluit Selenic deze plaat. Ik vind dit best een aardig nummer. Dat komt ook doordat het meer rock dan metal georiënteerd is.

Kortom, met “Resilience” debuteert Selenic best verdienstelijk. Muzikaal is er niet zoveel mis mee. Maar ik mis eerlijk gezegd dat de muziek mij echt in vervoering brengt. De band kan het wel, met name in Auburn en Closure. Hier teken ik wel direct bij aan dat wie juist een metalgeluid kan waarderen, ook (wellicht) positiever oordeelt over Selenic.