Semantic SaturationAlbum

Je kan Shant Hagopian er niet van beschuldigen dat hij veilig binnen de kaders van zijn muziekspectrum blijft. Integendeel zelfs…

“Solipsistic”is het debuutalbum van het project Semantic Saturation en daar was Progwereld vijf jaar geleden redelijk positief over. Mastermind binnen dit project is de naar Canada geïmmigreerde Syriër Shant Hagopian en mede door zijn persoonlijk uitgevoerde promotionele offensief veroverde hij met die schijf de nodige bekendheid in de wereld van instrumentale gitaarrock. Die bekendheid bereikt hij niet alleen met marketingbeleid, maar ook omdat het eerste album gewoon prima is samengesteld en hij hulp krijgt van prominenten binnen de wereld van progressieve rock. Bijvoorbeeld Virgil Donati en Derek Sherinian (Dream Theater) participeerden op het debuut. Laatstgenoemde speelt ook op dit album nog een deuntje mee op één van de tracks.

Veelzijdigheid is het leidende steekwoord binnen deze recensie. De muziek op het nieuwe album van Semantic Saturation is van een andere orde dan op het debuut, hoewel er natuurlijk ook genoeg overlappingen zijn. Eén van die overlappingen houdt bijvoorbeeld in dat Hagopian ook op dit album gedisciplineerd omgaat met zijn favoriete instrument, hij vervalt nergens in overdreven gitaarvirtuositeit. “Paradigms” is vooral te omschrijven als een mengsel van rock, metal en fusion. Ook de jazzy invloeden binnen de muziek zijn niet verdwenen, die komen regelmatig om de hoek kijken. Over de hele linie kunnen we zeggen dat elk afzonderlijk nummer een eigen smoel heeft gekregen en ondanks het ontbreken van vocalisten er nergens verveling optreedt.

De verandering in het totaalgeluid zit vooral in het gebruik van de toetsen. Die zijn prominenter aanwezig dan voorheen en zowel Hagopian evenals de gastmuzikanten leggen een uitdagend en melodieus pakket neer. Zoals gezegd maakt toetsenist Derek Sherinian wederom zijn opwachting, hij speelt de toetsen op Ulterior Harmony. Daarnaast maakt Hagopian gebruik van de Italiaan Alex Argento, die naast de toetsen op Carousel Of Death ook tekent voor de mix en mastering van het album. Maar ook het drumgeluid op deze cd is significant anders dan op het debuut. Craig Blundell speelt strakker en gedisciplineerder dan Virgil Donati op het debuutalbum drumde en stelt zich bescheiden op in het totaalgeluid.

Favoriete tracks zijn onder andere het swingende Universal, dat een formidabel gecomponeerd nummer is en heerlijk in je systeem gaat zitten. Ook Caroussel Of Death is een ontdekkingsreis waarin je nergens verveeld raakt. De trompet in de song wordt bijzonder origineel toegepast en de basgitaar van de in ons land wonende Kristoffer Gildenlöw wordt vooral in het laatste stuk van de track op weergaloze manier bespeeld. Sowieso valt zijn baswerk binnen deze productie positief op; vakmanschap van a tot z. Over het gitaarwerk kan ik kort en doelgericht blijven, Shant Hagopian is in staat heerlijke melodieuze riffs en solo’s te produceren, maar dat wisten we al van zijn debuut.

Eén van de doelstellingen van Hagopian is om met dit project telkens een nieuwe line-up te bewerkstellingen en door die toepassing op elk nieuw album een ander geluid te laten horen. Dat moet je hem nageven: dat is met dit tweede album zeker gelukt. “Paradigms” is een prima cd geworden, hoewel het eerlijkheidshalve mij niet gelijk bij de eerste luisterbeurten greep. De tracks hebben iets meer tijd nodig dan gemiddeld voordat de muziek aanslaat. Maar goed, dat kan ook aan deze recensent liggen. Die is liefhebber van vocalisten binnen (prog)muziek en juist de zang heeft Hagopian tot het minimum beperkt. Alleen in het nummer Empty Whisky Jar is er sprake van begeleidende zang. Hoe dan ook is dit een afwisselende schijf geworden die niet voortborduurt op eerder werk en waarop voldoende moois is te ontdekken.

Ruard Veltmaat