SemiramisAlbum

Ik zou deze recensie op een atypische manier willen beginnen. Ik zou namelijk willen voorstellen dat jullie voor verder te lezen eerst dit YouTube-filmpje bekijken. Ongetwijfeld vragen de meesten onder jullie zich nu af waarom ik jullie absoluut naar een of andere Eros Ramazzotti-achtige zanger wou laten luisteren. Tenslotte zitten we hier op Progwereld, niet op Popwereld en ben ik niet bezig met een Italiaans popalbum te bespreken. Nee, er is wel degelijk een link met prog. Deze Michele Zarrillo, gevierd Italiaans popzanger, was namelijk in een vorig leven het brein achter de progband Semiramis.

Michele Zarrillo was slechts zestien jaar oud toen hij samen met zijn oudere broer Maurizio Semiramis oprichtte. Toch was deze knaap buiten zanger en gitarist ook de componist en feitelijke leider van Semiramis. Onder zijn leiding maakte deze erg jonge band (de andere leden waren niet veel ouder dan Michele Zarrillo) hun enige album, “Dedicato A Frazz”. Een album dat ondanks een geringe bekendheid toch bij de klassieken onder de Italiaanse prog gerekend wordt.

Het spreekt bijna voor zich dat ook Semiramis zich heeft laten inspireren door dezelfde namen die we bij zowat elke Italiaanse progband uit die periode terugvinden: Genesis en King Crimson. En wanneer we zouden vergelijken met een andere Italiaanse band, lijkt Semiramis nog het meest beïnvloed door Banco del Mutuo Soccorso. Niet toevallig de band waarbij Zarrillo en de zijnen in het voorprogramma mochten spelen.

De vraag die we ons hier natuurlijk kunnen stellen, is de vraag naar wat Semiramis speciaal maakt. Of toch op zijn minst meer dan de moeite om te luisteren. Want laten we eerlijk zijn, er waren in de jaren 70 veel Italiaanse progbands die slechts een korte tijd bestaan hebben. Waarom is deze “Dedicato A Frazz” wel degelijk de moeite waard?

Uiteraard is deze plaat niet enkel bekend vanwege Michele Zarrillo’s latere carrière. Nee, “Dedicato A Frazz” mag er zeker zijn. Toegegeven, het is waarschijnlijk niet het album dat vele mensen zullen vernoemen wanneer er wordt gevraagd naar hun favoriet. Naar alle waarschijnlijkheid zit de mindere productie hier voor iets tussen. Ja, ook dit Italiaans progalbum kan best een remaster gebruiken. Is er ergens een platenlabel dat zich geroepen voelt?

Een andere reden dat aangeroepen kan worden om dit album toch als minder te zien, is het ontbreken van een sterke toetsenist. En dit is toch een instrument waar veel progliefhebbers verliefd op zijn. Artegiani en Maurizio Zarrillo doen zeker hun best, maar echt top is het toetsenwerk hier niet. Merkwaardig genoeg stoort het hier niet echt. En die verdienste kunnen we bijna integraal aan Michele Zarrillo toeschrijven. Hij is zonder twijfel dé ster van deze band.

Niet alleen zijn gitaarspel of zijn zang is hier verantwoordelijk voor. Ook zijn composities hebben hier zeker mee te maken. Alle drie staan ze ook in voor de stevige sound die Semiramis ontwikkelt. Want dat is iets waar Semiramis zich zeker in onderscheidt van andere bands. Hun muziek is een stuk steviger dan wat we vaak gewend zijn van dit soort bands. Zarrillo’s gitaarspel doet vaak zelfs aan dat van een gemiddelde metalband denken.

“Dedicato A Frazz” kunnen we met reden een erg intens album noemen. Je voelt hier een band die er staat en dit album met plezier heeft ingespeeld. Ook horen we hier een erg afwisselend album. Semiramis probeert uniek te zijn – toegegeven, dit lukt niet altijd even goed – en komt zo tot een erg eclectisch en zelfs excentriek geluid.

Ook het artwork verdient hier toch even – het zij zeer kort – aandacht. Waar de voorkant van de hoes door velen vaak met die van “In The Court Of The Crimson King” wordt vergeleken, wil ik die liever links laten liggen. Uiteindelijk is een vergelijking op basis van een tekening van een hoofd op de hoes best zwak. Wat hier veel interessanter en bijzonderder is, is de binnenkant van de hoes. Zowel bij de oude lp-editie als de moderne gatefold-editie zien we binnenin een tekening die doet denken aan het werk van de Nederlander Jheronimus Bosch. Zeer de moeite waard ook.

Ik denk te kunnen besluiten dat dit album van Semiramis misschien voor de meeste mensen niet dé absoute aanrader zal zijn, maar wel een album dat absoluut meer dan de moeite waard is en hoogstwaarschijnlijk vele mensen zal plezieren.

Rest ons enkel nog de vraag waarom zulk een talent als Michele Zarrillo gekozen heeft om dertien-in-een-dozijn popnummers te maken. In plaats van verder te gaan met Semiramis, die na één jaar alweer hebben moeten splitten. Erg jammer: een sterke band die stopte en een talent verloren voor de prog.

Peter Van Haerenborgh