SemistereoAlbum

Het is bij tijd en wijle waarlijk een buitengewoon genoegen om als recensent de promosheets van enkele bands onder ogen te krijgen. Neem bijvoorbeeld eens die van het Noord-Hollandse kwintet Semistereo (leuke naam voor mono, maar dat terzijde). Volgens de bijgeleverde papieren staat de band voor “muzikale bezieling zonder compromissen, herkenbaar en opvallend door originaliteit”. Dat geeft alleszins hoop, maar het gaat nog verder. In diezelfde sheet staat immers te lezen dat “Semistereo is gevormd uit de wens om beelden, gevoelens en ervaringen te uiten via muziek. Muziek die ontstaat door creativiteit de vrije hand te geven, en door platgetreden paden links te laten liggen”. Als recensent ben ik intussen gewoon geraakt aan dit soort hoogdravende taal. Helaas ben ik echter ook gewoon geraakt dat het product na beluistering de hooggespannen verwachtingen niet helemaal kan inlossen.

Maar goed… de vijf heren van Semistereo zijn afkomstig uit Amsterdam en mogelijk is dat één van de redenen voor het dikdoenerige taalgebruik. De band wordt in 2006 opgericht en “As The Pressure Drops” verschijnt één jaar later. Volgens de bijgesloten biografie laat het vijftal zich beïnvloeden door bekende namen als Jeff Buckley, Marillion, Pink Floyd, Radiohead en Tool. Ondanks dat de mate van het links laten liggen van platgetreden paden mij op deze ep ronduit tegenvalt, weet het ensemble deze referenties dikwijls om te vormen in een ongekunsteld geluid. Dit laat zich het best omschrijven als een soort kruising tussen (stevige) alternatieve gitaarrock en progressieve rock met hier en daar wat post- en psychedelische rockinvloeden.

Deze mengeling klinkt best aardig, maar helaas zijn de vijf muziekstukken op deze kortspeler mij toch ietwat te voorspelbaar. Omdat de schijf nog geen dertig minuten duurt, kan de verveling echter gelukkig niet helemaal toeslaan. Het is niet te zeggen dat Semistereo een saai of eentonig werkje heeft afgeleverd, maar het mag van mij allemaal net wat spannender en avontuurlijker klinken. Dat de vijf bandleden af en toe verzanden in afgezaagde dooddoeners kan ik dan weer niet echt bezwaarlijk vinden. Per slot van rekening betreft het hier om hun debuut en de vijf hebben derhalve nog tijd genoeg om deze clichés uit hun muziek te bannen.

Al met al levert Semistereo met “As The Pressure Drops” een aangenaam visitekaartje af, dat mij ondanks voornoemde tekortkomingen best kan bekoren. Met meer diversiteit in de composities en een wat meer eigen geluid kan deze band dan ook wellicht hoge ogen gaan gooien.

En, heren Semistereo, de volgende keer graag gewoon jullie achternamen vermelden op de hoes. Alvast bedankt!

Frans Schmidt