SemistereoAlbum

Paul Glandorf als nieuwe zanger binnen je band halen is een knappe prestatie. Glandorf is namelijk niet de minste rockzanger in Nederland, die met A Day’s Work een succesvol begin van zijn carrière heeft gekend. Bijna unaniem vertellen vijf verschillende recensenten op deze site (waaronder ondertekende) dat de voormalige zanger van A Day’s Work goed is in zijn vak en in nagenoeg alle zinnen binnen die recensies lees je dat hij hoogstpersoonlijk de muziek van zijn voormalige band naar een hoger plan heeft getild.

Het is ook niet de eerst recensie die wij van Semistereo plaatsen en in het verleden waren we ook lovend over de muziek van de band. “Al met al levert Semistereo met “As The Pressure Drops” een aangenaam visitekaartje af, dat mij ondanks voornoemde tekortkomingen best kan bekoren”, aldus Frans Schmidt in zijn beoordeling van het debuutalbum. Of we nemen een quote van Dick van de Heyde in zijn recensie van Welcome You Knight: “Met deze plaat vol meer dan uitstekend basspel, sterke drums en dampende gitaarberoeringen zal de band spekkoper zijn, want wie is er nu niet  gecharmeerd van zo’n brok eerlijke muziek”.

Na drie officiële wapenfeiten is Semistereo muzikaal nog steeds lastig in een hokje te plaatsen, dat hebben de vorige band van Glandorf (A Day’s Work) en Semistereo met elkaar gemeen. De band maakt een mix van post- en alternatieve rock met hier en daar een metalen randje. De gitaren van de twee gitaristen Frank Weijers en Martijn Weyburg nemen een prominente rol in binnen de muziek van de band. Deze ep is een voorproefje voorafgaand het later dit jaar te verschijnen full length album.  Naast nieuweling Glandorf is ook bassist Mickeal Schuurman toegevoegd aan de band.

Het eerste nummer Deliverance geeft gelijk al voer voor kritiek. De muziek is in beginsel interessant en boeiend, alleen de stem van Glandorf wordt voor mijn gevoel tot het uiterste uitgedaagd en klinkt in die combinatie weinig geslaagd.  Het is moeilijk uit te leggen waar de pijn precies ligt, maar zelfs na meerdere luisterbeurten irriteert het samenspel van muziek en zang keer op keer.

Fall Out is vervolgens een wat lomp aandoend nummer waarin de gitaren een prominente rol innemen en de zang wederom geen fijne aanvulling op het geheel is. Glandorf zingt vooral eentonig bij aanvang van de track en de verschillende zanglijnen van zowel lead- als achtergrond zang klinken niet natuurlijk in combinatie met de muziek. Wie weet doet mijn volgende zin de wenkbrauwen fronzen, maar Glandorf heeft wat mij betreft energiekere muziek nodig om tot overtuiging te komen dan deze gecompliceerde post-rock achtige arrangementen die Semistereo voortbrengt.

Even voor alle duidelijkheid, het bewijs dat beide partijen goede kwaliteit afleveren kan je vinden in het middenstuk van The Search, waarin Glandorf op vertrouwde wijze laat horen wat hij in zijn mars heeft en de muziek van de instrumentalisten is catchy en melodieus te noemen. Zoals gezegd, in beginsel is het prima wat de band brengt, maar iets meer uitdaging, spanning en frivoliteit kan er voor zorgen dat zowel zanger als band meer excelleren.

De conclusie van deze recensie is niet mals. De muziek is in essentie nog steeds veelbelovend, maar niet uitdagend genoeg en de combinatie van de band met de zang van Paul Glandorf is niet geslaagd. Dat neemt niet weg dat beide partijen veel talent en toekomst kunnen hebben, alleen wanneer deze verbinding wil slagen zal de muziek toch meer op het lijf van Glandorf geschreven moeten worden. Wat bedoel ik dan precies? Meer regelmatige ritmes en wat minder stevig erupties zou de combinatie beter sluitend maken. De vraag is óf de muzikanten die omslag willen en kunnen maken. Wanneer op deze voet verder geborduurd wordt, voorspel ik een lastige toekomst.

Ruard Veltmaat