SentryturnAlbum

Kon je maar met terugwerkende kracht…

Die openingszin kan je zwaar op de hand opvatten en er allerlei scenario’s op los laten. De tweede wereldoorlog voorkomen… Een vaccin voor het Coronavirus klaar hebben liggen voordat de pandemie losbarstte… Je veter beter strikken zodat je niet was gestruikeld… Of je lijstje van beste progalbums van 2019 veranderen… Allemaal grote (en kleine) puinhopen die voorkomen hadden kunnen worden..

Die regel over top albums van 2019 is van toepassing op het debuutalbum van de Duitse band Sentryturn. Maar laten we dat vooral bewaren voor de eindconclusie.

Sentryturn is een vijfkoppig gezelschap afkomstig uit Berlijn. Hoewel de bandleden al bijna tien jaar samen spelen is de band formeel opgericht in 2015. De muzikanten hebben een sterke voorliefde voor agressieve gitaarriffs die samengaan met progressieve ritmes en dromerige ambient passages. Vooral het eerste gedeelte van die zin is volledig te herkennen in de muziek van dit Duitse kwintet.

Ook het sferische aspect binnen de muziek is herkenbaar, laat dat duidelijk zijn. Maar als je de cd in een korte schets zou moeten omschrijven is de kans groot dat je begint met de vette gitaarsound die de Duitsers aan zowat alle composities meegeven. De drie gitaristen laten een grote verscheidenheid aan techniek horen die regelmatig van ritme wisselen maar nergens gaan die vaardigheden over de top. De Duitsers houden continu oog voor een samenhangend melodiegevoel binnen de songs. Waar veel artiesten of bands zich verliezen in overdreven en overspannen virtuositeit, blijven de ritmes van Sentryturn logisch en behapbaar.

Qua elektronica en intensiteit van de gitaren gaan de gedachten vaak uit naar de basiselementen van de band Tesseract. Een goed voorbeeld daarvan is het eerste gedeelte van het drieluik Upon A Mess: Collateral. Ook de aanwezige djent structuren verwijzen naar de Britse band. En het vergelijk met de Britten kan ik vaker maken. Zo ademt de track Bob Ross diezelfde sfeer uit. Variatie, de hooks, de tempowisselingen, verfijnde intermezzo’s en progressiviteit. Een uitzonderlijk goed nummer, zeker als je het een tijdje laat rijpen.

Zanger Dominic Gröger is vocaal geziens een interessante factor binnen het totale plaatje. Hij zingt bovengemiddeld goed en geeft de muziek een bijzondere karaktertrek mee. Van tijd tot tijd doet zijn stem denken aan een mix van Peter Gabriel en Phil Collins. Een belangrijke factor naast de reguliere zang is de achtergrondzang op dit album. Die wordt verzorgd door nagenoeg de hele band en daarnaast wordt er nog een extra achtergrondzanger en zangeres ingezet om de tracks dieper in te kleuren. Nergens overdaad, alles wordt gedoseerd toegepast en door deze smaakvolle toevoegingen krijgen de songs stuk voor stuk een uniek karakter.

Eigenlijk zijn er wel wat meer gelijkenissen te noemen met andere bands (Haken, Leprous) maar dat hoeft niet als extra motivatie worden aangevoerd. Er schemeren namelijk meerdere bands door in de muziek van Sentryturn, maar ik zou deze recensie teveel vermoeien met namen die niet interessant zijn om de band op de juiste manier te duiden. Neemt u van mij aan dat “Upon A Mess” bijzonder gelaagd is, een mooie mix van progmetal en post-rock elementen bevat en progressief genoeg is. De liefhebbers van sfeervolle gitaren worden evenredig bedient als de liefhebbers van agressieve riffs. Niet te vergeten de fijnproevers van vioolklanken en sfeervolle ambient passages.

Als je terug kijkt naar gemaakte fouten in de geschiedenis zou je veel goed kunnen maken. Het plaatsen van deze cd in een top tien van 2020 lijkt een onbelangrijk gegeven, maar frustreert mij stiekem wel. Sentryturn heeft een smaakvol en geweldig debuut afgeleverd die absoluut in de eindlijsten van 2019 van veel progmetal liefhebbers had moeten eindigen. Zo zie je maar dat het inschakelen van goede pr ten tijde van de releasedatum wellicht een goede beslissing was geweest.

Toch weer die terugwerkende kracht hé?