SeraphiqueAlbum

Aan de Godin Nehalennia heeft Seraphique haar gelofte ingelost, gaarne en met reden.”. Een quote uit het tekstboekje bij de 3-track cdemo van het Zwolse Seraphique. Dat de groep zich laat inspireren door de onbekende bovenwereld is dus evident. Temeer daar de bandnaam is afgeleid van “seraph”, wat zoveel betekent als engel.

Naar eigen zeggen moeten we de muziek van Seraphique zien als “blue metal met poëtische teksten”. Ik neem aan dat dit blauw refereert aan het gevaarte dat boven onze aarde hangt. Door velen ook wel hemel genoemd.

Als we weer met beide voeten op de grond zijn aanbeland, blijkt dat Seraphique verschillende rockstijlen in haar nummers heeft geïntegreerd. Van pure death metal tot symfonische rock en zo’n beetje alles wat daar tussen bivakkeert. Het resultaat is een dik kwartier boeiende, spannende en vooral erg gevarieerde muziek, verpakt in drie composities. Rustige passages met half-pratende zang worden afgewisseld met uiterst heftige momenten, geaccentueerd door agressieve deathgrunts. De toetsen doen voornamelijk ondersteunend werk, behalve wanneer er gas wordt teruggenomen. Dan treden ze nadrukkelijk op de voorgrond. Gitarist Chris kruipt regelmatig uit zijn schulp met venijnige solobijdragen. Seraphique doet me wel wat denken aan bands als Opeth en Anathema.

Het verzorgde CD-hoesje is trouwens net zo duister en donker als de muziek. Dat kan niet gezegd worden van de productie, die lekker helder en fris is. Zeker voor een demo-cd alleszins goed te verteren. Een knap debuut van een gezelschap dat zich opvallend profileert en goed weet wat het wil.

Joost Boleij