SermonAlbum

De meeste promo-exemplaren die wij bij Progwereld ontvangen, komen rechtstreeks van de band of platenmaatschappij. Een enkele keer worden wij getipt door een oplettende lezer. Zo ook voor dit album van het mysterieuze Sermon. Volgens de lezer is dit een album dat wij niet zouden mogen missen, omdat er niet veel beters uit gaat komen dit jaar. Dat zijn grote woorden, maar ik kan na diverse luisterbeurten niet anders concluderen dat dit niet ver van de waarheid af ligt.

Ik ontving het album als een download, zonder aanvullende informatie. Dan ga je als serieuze recensent natuurlijk direct op onderzoek uit. Dan blijkt dat we hier toch wel met een bijzonder collectief te maken hebben. Hoewel collectief; het lijkt erop dat Sermon een eenmansproject is. Deze persoon opereert volledig anoniem en is toegewijd aan het prediken van spirituele en theologische balans. Wat dat betreft is Sermon (Preek) een goed gekozen naam voor het project. Zonder stelling in te nemen, zit er een behoorlijke religieuze ondertoon in het album. Doel is het verspreiden van de boodschap van evenwicht. In de huidige tijd is dit een gedurfd en interessant gegeven.Een dergelijke boodschap mag misschien op sommigen wat zweverig overkomen, de muziek is alles behalve dat.

Het album is in maart van dit jaar verschenen en veel Tool fans hadden het lange wachten op de nieuwe plaat wat kunnen veraangenamen door dit album te beluisteren. De referenties naar deze band zijn alom aanwezig. Het is echter veel te gemakkelijk om Sermon af te doen als de zoveelste Tool kloon, daar heeft de muziek te veel een eigen smoel voor. Neem alleen de eerste seconden van de openingstrack The Descend. Hier lijkt het alsof de Mellotron en de drums waarmee er afgetrapt wordt blijven hangen. Direct daarna knalt het werkelijk los met een furieuze gitaarriff en enkele behoorlijk bezwerende zangstukken. Voor de liefhebbers van de Mellotron valt op dit album sowieso genoeg te genieten. De stevige gitaarpartijen worden regelmatig vergezeld van gierende mellotronstrings of –koren. Denk hierbij aan Anekdoten, maar dan een stuk steviger. De riff in The Preacher die gepaard gaat met een gillende Mellotron deed de haren op mijn armen rijzen.

Als mijn informatie klopt is het album dus volledig ingespeeld door één persoon (die we voor het gemak maar even ‘Sermon’ zullen noemen). Om niet van een drumcomputer afhankelijk te zijn is er wel een drummer van vlees en bloed ingezet en deze laat zich van zijn allerbeste kant zijn. De drumpartijen zijn zo nu en dan bovenaards. Maar Sermon levert eveneens puik werk af. Hij zingt, schreeuwt, declameert en grunt zich door het album heen. Maar ook als muzikant staat hij zijn mannetje. Zijn baspartijen zijn lekker strak en zijn spel op de gitaar is gewoon giftig. De combinatie met het al genoemde toetsenwerk geven dit album net dat extra’s wat het onderscheidt van veel andere prog metal platen.

Het is maar goed dat wij van die scherpe lezers hebben, anders was dit album misschien wel ongemerkt aan ons voorbij gegaan. Liefhebbers van Tool, Opeth, Katatonia of Soen zijn verplicht om dit album een draaibeurt te geven. Ik durf te wedden dat het niet bij één keer blijft.

Ralph Uffing