Seven ImpaleAlbum

Seven Impale is een Noors, in 2010 opgericht zes mans collectief dat zijn podiumsporen verdiend heeft in het jazzcircuit. Deze nog jonge band, zowel in bestaansduur als in leeftijd, is echter veel te bevlogen en onbevangen om het bij een genre te houden. En dus laat men op dit debuutalbum een buitengewoon interessante mengeling horen van progrock uit de oertijd (denk aan King Crimson) en sympathiek klinkende (free) jazz.

De songs op dit album zijn zonder uitzondering bovengemiddeld lang (alles relatief natuurlijk) en zijn dynamisch tot en met. Er gebeurt veel, heel veel. Ik heb de goede gewoonte een promo eerst een paar keer op de achtergrond mee te laten draaien, zodat bij meer serieuze luisterbeurten de boel wat sneller beklijft. In het geval van Seven Impale is dit echter niet te adviseren omdat het juist als achtergrondmuziek nogal op de zenuwen werkt.

En dat is jammer en volstrekt onterecht. Want “City Of The Sun” zit echt heel goed in elkaar. Spannende maatsoorten hoor je gedurende het gehele album, of je nu naar de drukke, naar progmetal neigende partijen luistert of meer naar de ingetogen, fraai op symfonische toetsen en warme jazzgitaar leunende partijen.

Met de flink in het gehoor springende saxofoon heb ik inmiddels een haat/liefde verhouding opgebouwd. Het zet de muziek zeker luister bij, maar kan in de frequent kakofonische stukken behoorlijk op de zenuwen werken. Maar op de jazzy momenten, of de introverte, donker gekleurde progmomenten creëert Seven Impale met dit veelzijdige blaasinstrument absoluut een extra dimensie.

Zwakke schakel in het geheel is de heel matige, soms ietwat valse zang. Daar moet men het nou net niet van hebben dus heel erg is het ook weer niet; de songs zijn namelijk overwegend instrumentaal.

Voor de liefhebbers van (free)jazz (bijvoorbeeld het legendarische “Bitches Brew” van Miles Davis) en/of de oude King Crimson/Frank Zappa/Beardfish is dit album een inkoppertje. In dat geval kun je niet om “City Of The Sun” heen. De liefhebbers van symfonische rock a la Eloy weten inmiddels wel dat ze zich als een haas uit de voeten moeten maken. Het geheel overziende is de niet eenvoudige maar stevige conclusie dat Seven Impale met dit debuut flink indruk maakt. Ik heb in elk geval veel respect voor bands die de naam progressive rock ouderwets eer aandoen. En och, dat je heel af en toe de neiging hebt het volume wat weg te draaien, zij ze vergeven.

Govert Krul

CD:

LP: