Seven ImpaleAlbum

Eerder dit jaar bereikte ons het droeve nieuws dat Beardfish er het bijltje bij neer had gegooid, waarmee een eind kwam aan een van de interessantere bands van deze eeuw. Voor wie bang is dat het muzikale landschap ernstig vervlakt zonder hun humoristische potpourri van jazz en progressieve rock met een flinke scheut Frank Zappa, is er echter goed nieuws. Uit Noorwegen komt de laatste jaren namelijk een opvallend groot aantal goede bands (en Airbag), met het uit Bergen afkomstige Seven Impale als een van de nieuwere loten. Collega Govert Krul toonde zich twee jaar geleden al onder de indruk van het debuut “City Of The Sun” en met het hier ter bespreking liggende “Contrapasso” kunnen de Noren wat mij betreft tot opvolgers van hun buurlandgenoten worden gekroond.

Kreeg “City Of The Sun” al het (terechte) verwijt dat het af en toe wel wat druk is, op “Contrapasso” gaat de band nog een stap verder. Ruim een uur lang wordt gevarieerd van spacerock naar funk, via wat traditionelere progrock tot een afsluiter die flinke elektronische invloeden bevat, maar met uitzondering van het korte rustpunt Ascension gebeurt dit allemaal met een flink overheersende geluidsmuur, waardoor je als luisteraar nauwelijks tot rust kunt komen. Om het massale van de muziek nog verder te versteken is er daarnaast voor gekozen de zang vaak ook nog zodanig te vervormen dat er een tweede muur lijkt te ontstaan. Mij maak je hier erg blij mee, maar een deel van de lezers zal hier waarschijnlijk na twee minuten al klaar mee zijn.

Voor wie is dit album dan wel geschikt? Liefhebbers van King Crimson kunnen hun hart ophalen aan “Contrapasso”, zeker de albums vanaf “Discipline” vormen een duidelijke invloed, maar bovenal lijkt het iconische 21st Century Schizoid Man als manifest gediend te hebben. Ook invloeden van Van der Graaf Generator, Frank Zappa en – uiteraard – Beardfish zijn ruimschoots aanwezig. Toch klinkt de groep zeker niet als een stel imitators. Het album ademt meer dan voldoende eigenheid, mede doordat het meer dan de voorbeelden metal en jazz weet te mixen.

Frippesque gitaarspel, groovende baslijnen, een Hammondorgel, veel staccatospel en maatsoortwisselingen en vooral veel, heel veel saxofoon: de afzonderlijke nummers zijn behoorlijk gevarieerd, maar putten vaak wel uit hetzelfde klankpakket. Het instrumentale overheerst, al wordt er her en der wel gezongen.
Buitenbeentje op het album, maar tevens mijn hoogtepunt, is de lange afsluiter Phoenix, dat zoals gezegd flinke elektronische invloeden bevat. Het komt weliswaar wat langzaam op gang, met net iets te veel soundbites (uit een tv-serie?), maar wel met een pakkende repetitieve melodie die me aan Dark Hydraulic van The Enid doet denken. Het nummer begint redelijk ingetogen, maar komt in de tweede helft helemaal los, met een groovende basgitaar, een leidende saxofoon en een vibrerende toetsenpartij op een ambient-beat. Ruim elf minuten puur genot!

Met “Contrapasso” voegt Seven Impale zich wat mij betreft al bij de top van de hedendaagse prog. Het toch al bijzondere debuut wordt hier overtroffen en dat roept de vraag op hoe ver deze band nog kan groeien. Verbeterpunten blijven er natuurlijk altijd. Zo vind ik de zang momenteel de zwakste schakel, al wordt dat redelijk gemaskeerd. Enerzijds met effecten, maar ook doordat Stian Økland door een wat spottende dictie de aandacht knap weet af te leiden van zijn toch wat beperkte bereik. Omdat het album grotendeels instrumentaal is, werpt de zang echter zeker geen schaduw over het totaal. Integendeel, “Contrapasso” is tot nog toe een van de beste platen van het jaar en verdient zeker een plek in de jaarlijstjes. Beardfish is niet meer, leve Seven Impale!

Wouter Brunner