Seven Reizh is een duo bestaande uit de twee Fransmannen Gérard Le Dortz en Claude Mignon. De eerste is zanger en vooral een begenadigd grafisch designer. De tweede is een multi-instrumentalist. Een release van Seven Reizh is altijd bijzonder. Verwacht hier geen jewel case met daarin een boekje. Een uitgave van dit duo is steevast een kunstwerk van enorme schoonheid. Zo is deze “L’Albatros” uitgebracht in een schitterend 48 pagina’s tellend mediabook. Je kunt het boek hier bekijken, doorbladeren en beluisteren.
De muziek is net zo uniek. Verwacht een mix van prog, folk, filmmuziek en wereldmuziek. Het duo riep de hulp in van maar liefst 25 gastmuzikanten, zangers en zangeressen. Er komt een scala aan authentieke en culturele instrumenten voorbij zoals de Keltische harp, Uillean Pipes, Cimbalon, de Armeense Duduk en de Erhu. Die laatste is een tweesnarig Chinees instrument. Er wordt gezongen in het Engels, Frans, Duits, Bretons (deze taal is aan het verdwijnen, nog ongeveer 400.000 mensen spreken het en dat vooral in noordwest Frankrijk) en Kabylisch (deze taal wordt gesproken in Armenië en wordt als immigrantentaal veel in Frankrijk gesproken)
Als je het zo leest zou je zomaar kunnen denken dat de muziek een druk ratjetoe van stijlen is, maar dat is zeker niet het geval. De muziek is prachtig gedragen en veelal ingetogen en de nummers hebben stuk voor stuk een sterke opbouw. Veelal waan je je helemaal in het Midden-Oosten. Neem Tiqit Weman. De zang is adembenemend, zelfs al versta je er niets van. De akoestische gitaar en percussie dragen het nummer. De toevoeging van accordeon en strijkers is prachtig.
Het langste nummer Briz, ruim veertien minuten, behoort tot het mooiste van het album. Engel-achtige zang van Laurène Bourvon bezorgt je direct kippenvel. Er is een grote rol weggelegd voor het saxofoonspel van Bernard Le Dréau. Bij vlagen doet het aan Pink Floyd denken, maar ook aan Iona en Renaissance. Achter elke overgang opent zich weer een nieuwe wereld met prachtige vergezichten en mooie instrumentale gedragen stukken. Sluit je ogen en je reist van het Midden-Oosten naar de Schotse hooglanden en over het Franse landschap.
Het meest progressieve nummer is het stuwende Kriz. Ook hier is de opbouw fenomenaal en krijgt de elektrische gitaar meer ruimte, met name de lange gitaarsolo tegen het einde is geweldig. Dalc’h Mad blinkt uit door de vele gezichten die hier getoond worden. Elke overgang heeft weer iets totaal anders in petto. De verschillende talen en zangstemmen vormen hier een hoogtepunt. Langzaam aan wordt het geheel meer opgezweept met viool, stuwende drums en de elektrische gitaar. Als dan opeens het nummer wegsterft moet je echt even bijkomen.
Wat een bijzonder geheel is dit. Geef dit album al je aandacht en beluister het onder een goede koptelefoon. Dan zal het helemaal tot leven komen en je meevoeren op een prachtige wereldreis. Seven Reizh is een zeer bijzonder en ronduit uniek duo in ons genre. Warm aanbevolen.
Maarten Goossensen