Seven SeraphimAlbum

Oude liefde roest niet. Als groot fan van Yngwie Malmsteen en neo-klassieke metal mag ik het eerste werkstuk van de band Seven Seraphim bespreken. Over de band kan ik weinig vertellen want een uitgebreide biografie ontbreekt, evenals een site op internet. In het bijgeleverde verhaal van de platenmaatschappij zijn de superlatieven natuurlijk weer niet van de lucht. Er is sprake van een jonge gitaarvirtuoos Andrew Szucs en de band maakt werkelijk unieke en originele muziek door progressieve en neo-klassieke elementen te mengen met hardrock en zelfs AOR. En hier wringt gelijk al de schoen, want het vorenstaande is in tegenspraak met zichzelf, want een unieke en originele mix van progressieve muziek met hardrock… Daar is dus weinig origineels aan te beleven.

Het album opent met een voor zichzelf sprekend nummer Atmosphere Collide, want deze halve minuut is niet meer of minder dan wat donker en zwaar gerommel, dat uitmondt in de eerste vingervlugge gitaarsolo van Andrew Szucs. Zanger Greg Hupp heeft in eerste instantie een prettige stem, maar dat verandert zodra het tempo sneller wordt. Zijn stem gaat omhoog en wel zo hoog dat hij verzuipt in de muziek. De toetsen kleuren het nummer op de achtergrond in (wie die toetsen echter beroert is onbekend). De muziek van Seven Seraphim laat zich het best vergelijken met MVP en KenZiner. Lady Jade wordt gekenmerkt door een gestaag voortrazende basdrum, een rustig gedeelte en natuurlijk de onvermijdelijke versnelling uitmondend in een met arpeggio’s strooiende Szucs.

Lekker in het gehoor liggend is opvolger Song Blaque. Een afwisselend nummer waarin de toetsen ook iets meer op de voorgrond treden. In dit nummer hoeft zanger Greg Hupp ook niet te gillen en dat is een hele verbetering. Dance In The Red start heel rustig, ballade-achtig, maar slaat om. Jammer, want dat rustige gedeelte klinkt veelbelovend en zou een onvervalste ballade kunnen zijn die zelfs mijn vrouw mooi zou vinden. Het nummer bevat een duet van gitaar en toetsen. Het eerste echt instrumentale nummer (Atmosphere Collide niet meegerekend) is The Discordant. Een nummer dat opent en afsluit met korte sferische toetsengeluiden. Wat volgt is natuurlijk een gitaaroorgasme dat toch, zeker op het einde, voldoende afwisseling biedt en wat met een beetje goede wil (licht) progressief mag worden genoemd.

The Rain Keeps Falling kent een zelfde opbouw als Dance In The Red. Rustige, ingetogen gedeelten worden afgewisseld met steviger werk. Ondanks de stevigere stukken ademt het nummer toch rust uit. Vreemd dat de toetsenist onbekend is, want het tweede instrumentale nummer, Cyanide By Moonlight, is in zijn geheel opgebouwd uit toetsenwerk. Ook met The Hand That Feeds tapt men nog steeds uit hetzelfde neo-klassieke vaatje. Weliswaar een beetje aangelengd met toetsen en lichte tempowisselingen, maar veel afwisseling ten opzichte van het voorafgaande wordt niet geboden. Het laatste en derde instrumentale nummer is niets meer dan een vrij simpel donker sferisch stuk.

Niets nieuws onder zon met dit album van Seven Seraphim. Een doorsnee-album met -voor de liefhebbers- iets meer dan een half uurtje afleiding.

Rob van Oosten