Seven Steps To The Green Door

The?Lie

Info

Uitgekomen in: 2019


Land van herkomst: Duitsland

Label: Progressive Promotion Records

Website: http://www.ssttgd.de/

Tracklist
A? - I (2:56)

Salvation (3:18)

A Price To Pray - I (2:51)

A Dream That Strayed - I (4:35)

- II (5:10)

A Dream That Strayed - II (3:00)

A? - II (2:53)

Heaven (1:30)

The Word Made Flesh (7:05)

Hear My Voice Tonight (9:57)

Come To Your Father (10:07)
Marek Arnold: toetsen, saxofoons

Lars : zang

Ulf Reinhardt: drums, percussie

Stephan Pankow: gitaar

Jana Pöche: zang

Anne Trautmann: zang

Met medewerking van:

 

Gerd Albers: gitaar

Lars Begerow: zang

Sören Flechsig: zang

Andreas "Eddy" Gemeinhardt: elektrische en akoestische gitaar, basgitaar

Amelie Hofman: zang

Peter Jones: zang

Susan Kammler: hobo

Luke Machin: elektrische gitaar

Elisabeth Markstein: zang

Daniel Mash: basgitaar

Melanie Mau: zang

Jason Melidonie: gitaar

Michael Schetter: basgitaar

Dennis Strassburg: basgitaar

Annemarie Schmidt: zang

Justo Suarez: percussie

Steve Unruh: vioolsolo
The?Lie

Fetish (2015)

The?Book (2011)

Step In 2 My World (2008)

The Puzzle (2006)

Volkomen onbekend met deze Duitse band begon ik deze cd te beluisteren. Gefascineerd door een meegestuurd dik fullcolour media boekwerk nam ik de historie van de band door en las de recensies van mijn voorgangers hier op Progwereld. Die waren over de hele linie positief.

“The?Lie” is het tweede deel in de trilogie van “The?Book”, waarvan het eerste deel inmiddels al weer uit 2011 dateert. Maar liefst acht jaar heeft deze Duitse band er over gedaan om met het vervolg te komen, hoewel tussentijds het album “Fetish” (2015) werd uitgebracht. Het verhalende concept op deze cd draait voor een groot gedeelte om religieuze fanatisme, tekstueel in woord gebracht door schrijver George Andrade. De band wordt sinds de oprichting door Marek Arnold en Ulf Reinhardt aangevoerd en het duo wordt ook op deze cd door Anne Trautmann en Lars Köhler vergezeld. Er is geen bassist meer actief binnen de band, dat instrument wordt op dit album door een kwartet aan muzikanten ingevuld. Naast die vier bassisten figureert nog een groot aantal andere muzikanten, waaronder zeven vocalisten naast de vaste zangers Trautmann en Köhler. Hoewel Martin Schnella op het album niet meer actief is als muzikant, is hij wel verantwoordelijk voor de mix en mastering van het album.

Hoe goed ik ook mijn best deed, zo lovend als mijn collega’s waren over de voorgaande albums, ging het kwartje bij deze recensent pas laat rollen. Dat komt eigenlijk door één belangrijk facet op dit album en dat is het verhalende aspect op de cd, wat veel ruimte in beslag neemt. Bijvoorbeeld door het personage “Father”, die een brief voorleest aan zijn zoon, maar ook door de gesproken dialogen op het album. Er is genoeg plek voor vakkundige progcomposities, maar die gesproken passages halen de vaart en de dynamiek uit de muziek. Desondanks kan ik een pakkende zin in de recensie van Erik Groeneweg aangaande het eerste deel van “The?Book” ook in deze recensie gebruiken; de band maakt stevige progrock met veel stampende passages.

Centraal in de muziek staan de toetsen van Marek Arnold. Hoewel die op gepaste momenten plaats maken voor ander solowerk, is het duidelijk dat Arnold degene is die de composities bedenkt. We krijgen Mellotron te horen, maar ook analoge toetsen, piano en Hammond orgels. Ook de door Arnold bespeelde saxofoon staat centraal in de muziek, die komt op gepaste wijze regelmatig voorbij en zorgt voor een jazzy touch op het album. De drums van Ulf Reinhardt staan op deze cd in het teken van de ritmiek en blijven vooral sober.

De stevige gitaarpassages op het album, het gebruik van viool, de vele gesproken teksten en de veelzijdige percussie zorgen ervoor dat er een sterk Ayreon effect gecreëerd wordt. Luister daarvoor bijvoorbeeld naar A Price To Pray – II en A Dream That Strayed – II, waarin zelfs gegrunt wordt. Die zijn niet van buitengewone klasse en hadden wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden en liggen ook niet lekker in de productie. De elektrische viool, de tempowisselingen en gitaarriffs zorgen ervoor dat je soms het gevoel hebt naar  werk van Arjan Lucassen luistert.

Positief kan ik alleen maar zijn over de vocale partijen op het album. Die zijn zonder twijfel goed te noemen. De vaste zangers Köhler en Trautman hebben zich in het verleden al bewezen en zijn steeds van uitstekende kwaliteit, maar ook de karakteristieke zang en het gesproken woord van “father” Peter Jones is heerlijk om naar te luisteren. Daarnaast is de achtergrondzang door de diverse zangers en zangeressen van prima niveau.

Zonder twijfel levert Seven Steps To The Green Door opnieuw een vakkundige cd af die door veel progliefhebbers gewaardeerd zal worden. Hoewel ondertekenende wat moeite heeft met de gesproken passages zal deze cd nog vaak de binnenkant van mijn cd speler zien.

Ruard Veltmaat

Send this to a friend