Seventh DimensionAlbum

Na jaren rondzwerven over de progwereld verbaas ik mij nergens meer over. Zo ook niet over de vraag wat succes en bekendheid van artiesten nu eigenlijk bepaalt. Want is dat naast geld, een kruiwagen, een flinke dosis geluk? Talent speelt in mijn beleving veel gevallen te vaak een ondergeschikte rol en komt in dat rijtje dan ook niet voor. De zoveelste bevestiging daarvan belichaamt de talentvolle Zweedse progmetal formatie Seventh Dimension. Want waarom vecht deze band, waar wij in 2013 al over schreven, anno 2021 nog steeds tegen de spreekwoordelijke bierkaai?

Met hun vierde album “Black Sky” doen de Zweden opnieuw een gooi om het financiële ‘break even point’ te slechten. En de oren van labelbazen, zaaleigenaren en zogenaamde bookers eens goed door te spuiten. En – laat ik eens een stevige quote plaatsen – lukt dat niet, dan overweeg ik (opnieuw) te stoppen met recenseren. Eigenlijk is daarmee veel over dit album gezegd.

Evenals het gros van de albums die in 2021 is uitgebracht kwam ook “Black Sky” tot stand gedurende de corona pandemie. En laat Luca Delle Fave, de motor van de band en voornaamste componist, op dat moment net in Tokyo verblijven. Het is een detail dat overigens geen gevolgen had voor het eindresultaat van dit zeg maar ‘trans-Aziatische’ werkstuk.
De nummers op “Black Sky” handelen, zo staat in het cd boekje opgetekend, over persoonlijke gebeurtenissen van de bandleden. Niets bijzonders, want het zijn gebeurtenissen die de gemiddelde mens in zijn leven meemaakt. De tekstpuristen kunnen het allemaal checken en nalezen. Ik beperk mij verder tot het muzikale deel. Een deel waar de groep zich graag nog steeds afficheert met groepen als Dream Theater, Symphony X en Opeth. Ten onrechte, want het kwintet heeft deze referenties niet langer nodig. Met “Black Sky” laten de Zweden namelijk horen op eigen benen te staan.

Na het korte instrumentale openingsnummer Premonition volgen vier voor progmetal begrippen relatief korte nummers van rond de vijf minuten. In deze vier nummers is overbodige franje weggelaten en komt men ter zake. Je kunt het ook duiden als geconcentreerde progmetal zonder toevoeging van water of andere verdunningsmiddelen. Maar wel met de toevoeging van weergaloos gitaarwerk en goed getimede toetsen. Daarnaast heeft Nico Lauritsen zich verder ontwikkeld tot een uitstekend zanger. Kortom, je hoort een band die naadloos op elkaar is ingespeeld. Ook technisch zit het goed in elkaar. Men slaat daarbij niet door in overdreven gefreak en notenracerij. Luister ter onderbouwing naar Kill The Fire en Resurgence. Beide kennen naast uitstekend gitaarspel van Luca Delle Fave een instrumentale passage met scheurend Derek Sherinian-achtig toetsenwerk van Erik Bauer.

Dit kwartet nummers is de opmaat voor het ruim dertien minuten klokkende tweeluik waaraan dit album zijn titel dankt, en een van de hoogtepunten. Het eerste deel, Black Sky: Assembly, is instrumentaal en onmiskenbaar beïnvloed door Dream Theater. Toch weet men er listig een eigen draai aan te geven met fantastisch gitaar- en toetsenwerk. Direct aansluitend volgt Black Sky: Into The Void. De intro met kalm en speels pianospel met op de achtergrond wat stemmen gaan na een minuut over in zware kost. Nico Lauritsen etaleert zowel in het laag als hoog zijn grote stembereik. Het summum zit halverwege in een ruim drie minuten durend instrumentaal stuk. Hier gaat men volledig los en hoor je de band op zo’n hoog niveau spelen dat zelfs Dream Theater niet vaak heeft gehaald.

Om enigszins af te koelen van al dat moois volgt As The Voices Fade, waarmee de Zweden blijk geven ook ingetogen hun mannetje te staan. Het album besluit in stijl met een ander hoogtepunt, Incubus van bijna tien minuten. Opnieuw een rustige intro met akoestische gitaar en dreigende toetsen op de achtergrond. Het neemt je mee naar een ingetogen maar licht stuwende passage met donkere zang van Lauritsen. Langzaam worden tempo en intensiteit opgeschroefd, wat na een minuut of vijf na een toetsensolo zijn kookpunt bereikt. Een virtuoos instrumentaal intermezzo vormt de brug naar een mid-tempo deel. Wanneer je denkt dat de koek op is, schakelt men nog even door naar een prachtig slot waar alle kwaliteiten van de groep samenkomen.

Er wordt wel eens gezegd dat het genre progmetal dood en bijna begraven is. Seventh Dimension laat op hun vierde album “Black Sky” horen dat het tegendeel aan de hand is. Progmetal is springlevend…