Seventh WonderAlbum

Dat de regio Scandinavië inmiddels wel tot hét Progmetal-walhalla mag worden uitgeroepen was al lang duidelijk. Ik hoef slechts bands als Circus Maximus, Andromeda, Mind’s Eye, Evergrey, Darkwater, Meshuggah, Pagan’s Mind, Beyond Twilight, Opeth en Pain Of Salvation te noemen (en dan stop ik hier gemakshalve maar) en iedere liefhebber zal instemmend knikken.

Het is dus allerminst toevallig dat een van de beste releases die in 2008 het levenslicht zal zien uit dezelfde regio komt, Zweden om precies te zijn. Seventh Wonder had in 2006 met “Waiting In The Wings” al een dijk van een album uitgebracht, dus vanaf het moment dat bekend werd dat men zwanger was van nieuw werk, kroop ik in de e-mail van onze Progwereld voorman met het vriendelijke verzoek de promo aan mij te gunnen.

“Mercy Falls” is een goed uitgewerkt conceptalbum. Het verhaal draait om een familie in het gelijknamige stadje. Aangezien het nogal wat details bevat, beperk ik mij hier tot de hoofdlijn van het verhaal. Voor wie meer in detail wil treden raad ik een bezoekje aan het label van de band.

In het begin van de cd horen wij een vrouw haar in coma geraakte echtgenoot in het ziekenhuis bezoeken en naarmate de cd vordert blijkt deze vrouw indirect schuldig te zijn aan de situatie. Als ‘hun’ zoon een bloedtransfusie van zijn vader nodig heeft en deze tot grote verbazing van de artsen mislukt, is de vrouw genoodzaakt op te biechten dat, tot haar grote spijt en verdriet, haar echtgenoot niet zijn vader is. Dit hakt er nogal in met een auto-ongeluk tot gevolg. Het verhaal krijgt geen happy end als vrouwlief noodgedwongen besluit de stekker uit haar man te laten trekken…

Met 80 minuten word je als koper ruim getrakteerd op symfonische progmetal van de bovenste plank. A New Beginning en There And Back zijn epische instrumentaaltjes die de verhaallijn inluiden en je hongerig maken naar de échte kick-off die zich aandient bij de derde song Welcome To Mercy Falls. Vanaf dat moment is het genieten geblazen als lekkere snelle riffs uit de speakers rollen en een belangrijke troef van SW ten tonele verschijnt in persoon van zanger Tommy Karevik. Wat een fantastische zanger is dat toch en wat een enorm bereik!

Unbreakable trekt het niveau moeiteloos door, klinkt lekker rauw door vet gitaarwerk en is voorzien van mooie heldere toetsen. Als halverwege het magische basgeluid van Andreas Blomqvist even in het spotlicht mag, is kippenvel onvermijdelijk; zijn techniek en snaaraanslag zijn een genot voor het oor.

Tears For A Father en Tears For A Son zijn gevoelige akoestische composities die wonderschoon in het geheel passen en meer details prijsgeven over het concept.

Het schoolvoorbeeld van ‘hoe laat ik progmetal melodieus en toegankelijk klinken zonder concessies te doen aan techniek en complexiteit’ is A Day Away. Bij de eerste draaibeurten van mijn promo had ik een serieus probleem: ik kwam niet verder dan deze zesde track en bleef op de repeatknop drukken. Dit is wel zo lekker dat ik liefst iedereen dit nummer zou willen opdringen.

Paradise is een zware compositie met veel drama en techniek maar eveneens voorzien van een catchy refrein. Fall In Line kent fraaie stukken waar zang en muziek in asymmetrisch samengestelde maatsoorten lekker met elkaar duelleren. Een wederom fraaie baslijn opent Break The Silence en blijft zwaar aanwezig gedurende deze track, waarin stevige en zwoele midtempo stukken elkaar afwisselen. Ook hier weer die onregelmatige maatsoorten die een ogenblik zelfs doen denken aan Palace Terrace vanwege de combinatie met ietwat klassieke vocalen. Gitaar en toetsen zijn ook nu zwaar oké. Deze lange en gevarieerde track is ruim negen minuten pure magie.

Hide And Seek is weer zo’n prog-juweeltje met zangpartijen waar je mond van openvalt. Zowel rauw, clean als in samenzang is Karevik momenteel toch echt een van de beste zangers binnen ons genre! Destiny Calls laat hij aanvankelijk aan zich voorbij gaan om alle ruimte te bieden aan wat instrumentale krachtpatserij, waarbij ik de basgitaar geluiden hoor maken die mij herinneren aan Troy Tipton van Zero Hour.

Emotioneel een meeslepend zijn trefwoorden voor One Last Goodbye. Niet zo vreemd aangezien op deze track wordt geadviseerd en aldus besloten het leven van de comapatiënt te beëindigen. Op Back In Time horen we zijn leven aan hem voorbij trekken en zijn echtgenote haar grote geheim onthullen.

Seventh Wonder slaagt erin met melodieuze refreinen een ongelooflijke meerwaarde aan de complexe composities te geven. Hierdoor zit je al heel snel ‘in’ het album. Dat maakt het, mede door de sublieme mix & mastering van Tommy Hansen, tot een genot om gedurende vele draaibeurten alle details van deze cd te ontdekken. Mocht je liefhebber zijn van kwaliteitsprog en “Mercy Falls” nog niet in huis hebben, doe jezelf dan een plezier en herstel dit direct. Het is zeer onwaarschijnlijk dat betere albums binnenkort nog voorbij komen, dus geef die laatste euro met een gerust hart uit.

Govert Krul