Eind jaren negentig besluiten zanger André Matos, bassist Luis Mariutti en drummer Ricardo Confessori het redelijk succesvolle uit Brazilië afkomstige Angra te verlaten. Aangevuld met gitarist Hugo Mariutti keren ze eind 2000 terug als Shaman. In 2002 komt het debuut “Ritual” uit en van dat album worden wereldwijd zo’n 100.000 exemplaren verkocht. De band vindt in AFM een nieuw label en als eerste worden een dvd en een livealbum uitgebracht. “Reason” is het eerste studioalbum voor AFM. De band heeft inmiddels de naam (in verband met problemen in Zuid-Amerika) aangepast en we dienen nu te spreken over Shaaman.
“Reason” gaat gelijk furieus van start met Turn Away. Een heerlijk stevig nummer met een rustpuntje waarin Luis Mariutti zijn bas lekker laat ronken en waar Hugo vervolgens zijn spetterende solo op laat volgen. Het titelnummer begint met pianoachtige klanken (waarschijnlijk bespeeld door André Matos, maar dat blijkt echter nergens uit), aangevuld met akoestische gitaar. Vervolgens ontwikkelt het nummer zich als een echte nekkraker. Prettig in het gehoor liggend, weliswaar doorsnee, maar toch een nummer dat beklijft.
Het opvolgende More is oorspronkelijk van Sisters Of Mercy. Een mooi opgebouwd nummer waaraan de toetsen een symfonisch tintje geven en het nummer verder inkleuren. Voor de zwijmelaars en de vrouwen heeft Shaaman in de vorm van Innocence een ballade van grote klasse aan boord. Mooi opgebouwd van ingetogen naar stevig, maar toch geen ordinaire tranentrekker. Symfonisch en de toetsen nemen ook een aantal fluitpartijen voor hun rekening. Zanger André Matos levert een emotioneel hoogstaande prestatie. Scarred Forever is een stevig nummer waarin Ricardo Confessori zich lekker mag uitleven en de band door een aantal subtiele wendingen heen loodst.
Een intrigerend en vervormd begin kenmerkt In The Night. Een swingend nummer waarbij stil zitten nagenoeg onmogelijk is. Ook hier zijn de toetsen weer aanwezig om het geheel van een symfonisch en soms Oosters tintje te voorzien. Wat mij betreft had de band dat iets meer mogen aandikken. Een pluim verdient ook gitarist Hugo Mariutti. Hij verstaat de kunst om een passende solo te spelen en zich niet uit te leven in een notenbrij. Zwaarder en afwisselend is Rough Stone. Akoestische en stevige passages wisselen elkaar af en steeds zijn op de achtergrond de toetsen te horen die het orkestrale gedeelte voor hun rekening nemen. Zoals al eerder gememoreerd had Shaaman dat symfonische gedeelte nog meer mogen aanzetten om het geheel nog bombastischer te maken. Nu lijkt de band bijna bang voor het gebruik van de toetsen. Producer Sascha Paeth (Edguy, Rhapsody) had dat echter zondermeer in goede banen kunnen leiden.
Iron Soul is een wat simpele beuker en wordt gevolgd door een nummer, Trail Of Tears, dat eveneens drijft op een stevige staccato riff. Het afsluitende – met zes minuten tevens langste nummer van de cd – Born To Be zet de luisteraar aanvankelijk op het verkeerde been. Ingetogen pianospel slaat plotseling om en de band vervolgt stevig haar weg. Die rustige momenten keren gelukkig nog een aantal maal terug en met name het laatste gedeelte met vrouwenstem, is mooi.
“Reason” is zeker geen slecht album, maar voor het volgende album had ik graag gezien dat men het symfonische gedeelte nog verder uitwerkt en misschien zelfs een echt orkest gebruikt. Ik denk dat de muziek van Shaaman hierdoor nog interessanter wordt.
Rob van Oosten