Shadecrown Album

Een guilty pleasure is het.

Scandinavische bands van dit type fascineren mij tot op het bot. Ik ben momenteel helemaal verliefd op het genre. Ik kan geen genoeg krijgen van bands als Swallow The Sun, Marianas Rest en Draconian. Zij hebben mij de liefde voor grunts en growls bijgebracht. Erin geramd eigenlijk. Want de muzikale schoonheid verplichtte mij in het begin grunts te waarderen. En naarmate je dieper in de materie duikt, weet je ook wie goede grunters binnen het genre zijn en wie niet. Voor mij staan er een paar grunters aan de top, maar helemaal bovenaan staat Johan Ericson van Draconian. Jari “Jarska” Hokka, de zanger van Shadecrown staat daar met het uitbrengen van deze cd “Solitarian” een klein stukje onder.

De genoemde namen in de voorgaande alinea staan voor kwaliteit, maar vooral ook voor melodie binnen het genre. Het is namelijk een absoluut misverstand dat er binnen dit type muziek geen gevoel voor melodie bestaat. Shadecrown grossiert namelijk in melodieën en muzikaliteit, gedeeltelijk door toetsen, maar laat je daarnaast ook verbijsteren door de leadgitaar van gitarist Tomi Tikka. De muziek is onstuimig en intensief, maar nergens wordt het neerslachtig of raak je gedeprimeerd. Een voorbeeld daarvan vind je in Slivers. Tragisch en theatraal is en kippenvel ontstaat er tijdens het intro van The Loss, verschrikkelijk mooi en indrukwekkend, gedeeltelijk ook door de viool van gastmuzikant Jutta Hakala. Doommetal in de stijl van Swallow The Sun, Hallatar en Marinas Rest ligt op de loer, tekstueel gaat het over het verlies van een kind.

Bij die genoemde namen wil ik nog wel een bijsluiter plaatsen. Over het algemeen ligt het tempo en ritme binnen de muziek van Shadecrown op een hoger niveau. Dat tempo wordt naast de riffs van gitaar en basgitaar vaak ook bepaald door de atmosferische toetsen van Saku “Sacce” Tammelin. In de productie zijn alle instrumenten prima in balans gebracht, dat is echt een pluspunt. Het spreekt voor zich dat je die homogeniteit ook terugvindt in de vijftien minuten durende titeltrack van het album. Progressiviteit gaat hier hand in hand met brute, melodische metal. Het is een geweldig sluitstuk van het album!

En waarom is Jari Hokka in mijn optiek een goede grunter? Omdat de essentie van grunten naadloos is verweven met het verstaanbaar brengen van de teksten. Je hoeft niet eens je best te doen om de grunts, growls en screams te verstaan, Hokka beheerst de techniek tot in de puntjes. Ook in de pure bruutheid van de muziek en in zijn stemgeluid in Aeon’s Still is sprake van beheersing tot in de details. Knetterharde, maar nog steeds melodieuze riffs zorgen voor een oppermachtig gevoel, van teen tot haarvat.

Hou je van metal? Hou je van brute, uptempo muziek vol melodie? Dan moet je Shadecrown absoluut eens proberen. Verwacht geen clean gezongen teksten, die vind je op dit album nagenoeg niet, uitgezonderd een clean gezongen toevoeging van bassist Janne Salmelin en een gastbijdrage van Ilona Rastas.