Shades Of Dawn

Gravity's Rainbow

Info
Uitgekomen in: 2011
Land van herkomst: Duitsland
Label: Musea
Website: www.shades-of-dawn.de
MySpace: www.myspace.com/shadesofdawn
Tracklist
Battle won... And Lost (11:15)
The Eternal Recurrence Of The Same (13:37)
Part 1
Part 2
Part 3
Empty Vessels (15:23)
Graffity's Rainbow (25:28)
Nemesis
Crossing
Mirrors Of Mind
Cafe Of Illusion
Abyss
The Poet's Absence
Letters From Eternity
The Rising
Hans-Jürgen Klein: gitaar en zang
Klaus Lohr: basgitaar
Bernhard Marx: toetsen en saxofoon
Peter Schneider: toetsen, zang en basspedals
Chris Struwe: drums

Met medewerking van:
Edzard Schmidt: basgitaar in The The Eternal Recurrence Of The Same en Battle won... And Lost
Cyrill Stoletzky: toetsen in Empty Vessels
Chris Wälter: basgitaar in Empty Vessels en Graffity's Rainbow
Graffity's Rainbow (2011)
From Dusk Till Dawn (2005)
The Dawn Of Times (1998)

Deze Duitse band heeft anno 2011 al een behoorlijke levensduur. Dat uit zich blijkbaar niet in productiviteit, want de band bestaat inmiddels 19 jaar maar heeft slechts drie albums afgeleverd. Wellicht heeft dat ook te maken met de vele personeelswisselingen in de loop der jaren, want de band is veelvuldig gewijzigd in de tijd. Toch is in al die jaren het trio Hans-Jurgen Klein, Peter Schneider en Chris Struwe trouw aan elkaar geweest, waardoor de basis altijd overeind bleef.

Ik zal er niet om heen draaien: deze muziek is een aaneenrijging van clichés in neo progressieve stijl met daarbij erbarmelijk slechte zang. Zo, lekker binnenkomen weer mijnheer Veltmaat! Maar helaas, ik kan het niet meer of minder maken, tenzij je liefhebber bent van (te) lange composities, uitgesponnen toetsenpartijen en ellenlange gitaarsolo’s. Zo ja, dan is dit album voor jou op maat gemaakt. Houd je juist niet van neo prog of ben je in de loop der jaren uitgekeken op deze stijl, dan moet je dit absoluut laten liggen, anders loop je spontaan een allergische reactie op.

Vooropgesteld; de muziek is professioneel en vakkundig gemaakt en laat absoluut mooie momenten horen. Maar het is allemaal voorspelbaar en weinig modern. Zoals gezegd zijn de toetsen een opvallende factor op dit album, dat komt ongetwijfeld omdat de band beschikt over twee toetsenisten die gebruik maken van een uitgebalanceerde mix van piano, keyboards, Hammond en allerlei andere analoge synthesizers/orgels. Samen met de gitarist van de band, die wat mij betreft weer een mix is van Mike Oldfield en Steven Rothery, ontstaat een geluid wat sterk doet denken aan de jaren ’80 prog met opvallend veel overeenkomsten die richting het oude Marillion, het symfonische Pendragon en Everon gaat. Daarnaast krijg ik ook veel het gevoel dat het Zwitserse Clepsydra weer uit haar as is herrezen. Aangezien ik nog steeds liefhebber van laatstgenoemde band ben, is die vergelijking dus geen degradatie.

De band heeft bijna vier jaar aan het album gesleuteld waardoor (leest u vooral verder in deze alinea) het logisch is dat er oudgedienden aan hebben meegewerkt. Sterker, sommige passages zijn wel heel oud en gaan elf tot twaalf jaar terug. De in 1999 overleden bassist Edzard Schmidt speelt zelfs nog mee in de nummers The The Eternal Recurrence Of The Same en Battle Won… And Lost. Maar ook voormalig bandlid Cyrill Stoletzky is te horen in Empty Vessels, terwijl die al zes jaar geleden uit de band is gestapt. Het laatste nieuws is dat bassist Klaus Lohr nu ook de handdoek in de ring heeft gegooid en ga zo maar door. Geloof mij, ik heb even uitgebreid de bandhistorie gelezen, maar na een tijdje kon ik het niet meer volgen, zoveel wisselingen heeft de band doorgemaakt.

Ik wil eerlijk zijn, ik kan u uitvoerig over dit album schrijven maar u moet mij op mijn woord vertrouwen dat alles wat op dit album te horen is, u regelmatig een déja vu bezorgt. Zeker de liefhebbers van symfonische neo prog zullen mijn uitspraken glimlachend bevestigen. Dat wil nog niet zeggen dat de cd daarom saai of een slap aftreksel van de genoemde voorbeelden is. Hoewel de muziek zo nu en dan fragmentarisch klinkt, (vindt u het gek, twaalf jaar!) valt er instrumentaal genoeg te beleven en is de geboden muziek van acceptabel niveau. Daarnaast wordt de zang gelukkig tot een minimum beperkt en blijft er een cd over die ooit wel weer eens uit mijn cd kast komt. Ik ga u geen voorspelling doen wanneer het volgende album uitkomt, dat kan nog wel eens een hele geschiedenis worden.

Ruard Veltmaat

Send this to a friend