Shadow CircusAlbum

Ik ben een groot liefhebber van de HBO-serie Carnivale, die hier ook een tijdje op de VPRO te zien was. Het is een aangrijpende serie in het decor van Steinbeck’s “Grapes Of Wrath” (inspiratie voor Camel’s “Dust And Dreams” trouwens), dus de Verenigde Staten van de jaren ’20, met zijn droogten en zandstormen. In deze serie volgen we een strijd tussen goed en kwaad. Het kwade wordt vertolkt door een ambitieuze dominee met grootse plannen, en het goede komt op de rekening van een jonge knul, die zich aansluit bij een rondtrekkend circusgezelschap. Het is een authentieke serie vol prachtige sfeertekeningen, sterk acteerspel en het is uiterst spannend. Door de sterk occulte inslag en de uiteindelijke boodschap kan ik het aanraden aan serieuze christenen, maar zij die geprikkeld in hun visie willen worden doen er goed aan de twee seizoenen te gaan kijken, ooit.

Het is juist het circusgezelschap van Carnivale, waarin ik sterk moest denken bij het debuut van het Amerikaanse Shadow Circus. Het is alsof het gezelschap uit New York grote fan is van de serie, en dat verpakt in puike, goed geproduceerde, maar bovenal gloedvol uitgevoerde symfonische rock. De invloeden van Shadow Circus zijn moeilijk aan te geven. Het klinkt een beetje als Spock’s Beard of Salem Hill, en beetje als Kansas zonder viool. Het debuut heeft sterk weg van de twee platen van Black Bonzo, maar dan zonder de Uriah Heep-invloeden. Het heeft ook wat Liquid Scarlet in zich, maar de Crimson-mosterd ontbreekt. De groep kan zich tenslotte prima nestelen naast Beardfish, hoewel er geen Frank Zappa te bespeuren is.

Toch zou het zo maar kunnen dat Shadow Circus, samen met Beardfish en Black Bonzo (jammer dat Liquid Scarlet ter ziele is) de voorhoede vormen van een nieuwe generatie progbands. Voorlopig is Shadow Circus wel de minste van deze drie, maar “Welcome To The Freakshow” is op zijn minst te beschouwen als een veelbelovend debuut. Als deze band eenzelfde sprong maakt als de ruimte die zit tussen het debuut van Black Bonzo (veelbelovend) en de opvolger daarvan (meesterwerk), dan belooft dat wat voor Shadow Circus. Met een nieuwe platenmaatschappij achter zich (de band is zojuist opgepikt door Progrock Records) moet dat lukken, en aan ambitie ontbreekt het deze frisse band niet.

Met de openingstrack Shadow Circus waan je je gelijk al in het spannende theatergezelschap dat de band tevoorschijn tovert. ‘Step right up!’, roept zanger David Boblick. Hij heeft een vreemde, grappige, theatrale stem, die halverwege die van Dennis DeYoung en David Essex ligt. Ik zou een hoorspel van hem ook wel kunnen waarderen. Gelijk is duidelijk dat Shadow Circus sorteert in kwaliteitsprog, vol spannende overgangen en ingenieuze structuren. De repeterende piano-aanslagen en de hyper melodieuze refreinen die tot luid meezingen uitnodigen, zorgen ervoor dat de muziek haast een hoempapa-achtig geluidje meekrijgt, een sterk element van Shadow Circus. Dat is naast de titeltrack sterk merkbaar bij het ZZ-Top-achtige Radio People, dat de pan uit swingt en een uiterst banaal en in-je-hoofd-plakkerig refrein kent. Op de volgende plaat nog wat ‘Na-na-na’s’ zingen met zijn allen, en het recept voor een eigen stijl van Shadow Circus is compleet.

De belangrijkste man binnen Shadow Circus is zonder twijfel toetsenist / gitarist John Fontana, die zich opwerpt als een gemakkelijke bandleider, die zijn medebandleden alle ruimte geeft. Die geeft hij onder meer aan zanger Boblick, maar ook aan de uitstekende drummer Corey Folta, die op deze plaat een waar talent blijkt. Zeker het openingsgedeelte van Inconvenient Compromise is daar getuige van. Dat betekent overigens niet dat Fontana stilzit. Hij geeft enkele prachtige solo’s weg op gitaar, en ik vermoed dat het voornaamste pianospel ook van zijn hand is. Zeker in het al genoemde Inconvenient Comprise is het honky-tonky-pianospel om door een ringetje te halen.

Een licht western-sfeertje ontbreekt ook niet bij Shadow Circus. Hmm, dat geeft mogelijkheden een andere bekende HBO-serie als inspiratiebron te gebruiken. Volgende keer “Deadwood” jongens?

Markwin Meeuws