Shadow CircusAlbum

Bijna drie jaar geleden verscheen het debuutalbum “Welcome To The Freakroom” van Shadow Circus. Bandoprichter John Fontana wilde eigenlijk een demo opnemen, maar schreef genoeg materiaal om een heel album te vullen.

Met drie muzikanten nam hij z’n cd op, maar twee van hen verlieten snel daarna de band. Toetsenist Zach Tenorio had het te druk met zijn eigen muziekprojecten en bassist Matt Masek woonde te ver weg. Wel reisde hij nog een keertje naar New York om cellopartijen in te spelen voor het nieuwe album. Even leek het erop dat ook zanger David Bobick Shadow Circus moest verlaten. Hij onderging het afgelopen jaar een niertransplantatie. Nog een tegenslag voor Fontana, maar hierdoor hadden hij en de nieuwe bandleden wel alle tijd om nieuwe nummers te schrijven en in te studeren.

“Whispers And Screams” is een groots muziekspektakel. Het album klinkt pompeus, bombastisch, bijna over de top. Shadow Circus maakt een mix tussen progrock en symfonische rock, met hier en daar jaren 70-invloeden a la Emerson Lake And Palmer, Genesis en Yes. Vooral in de instrumentale nummers The Seduction Of Harold Lauder en The Hand Of God wordt flink gefreakt met Hammond, Moog en/of Mellotron. Toch klinkt de band niet gedateerd. De muziek klinkt fris en modern en laat zich vergelijken met bands als Spock’s Beard, Salem Hill, Cryptic Vision, Neal Morse en The Flower Kings.

Het album bestaat voor het grootste gedeelte uit The Project Blue, een episch stuk over het boek “De Beproeving” van Stephen King. In 34 minuten komt een circus aan muziekstijlen voorbij: progrock, symfo, classic rock, western en zelfs gospel. De muziek gaat alle kanten op: van Whispers tot Screams. Toch is het een erg toegankelijk album. De ‘epic’ is verdeeld in zeven losse nummers. De muziek kent veel tempo- en stijlwisselingen, maar na elk uitstapje keert de band weer terug naar een ‘basis’. De band herhaalt passages, waardoor de muziek blijft hangen en de losse delen samen als één geheel klinken. De instrumentale stukken zijn complex, maar de refreinen zijn echte tenentappers. De zanglijnen blijven hangen en voor je het weet zing je de “wooohooohooos” en de “yeaheaheahs” mee.

De zangstukken van “Whispers And Screams” doen het dan ook goed onder de douche. Zanger David Bobick heeft een musical- en theateropleiding afgerond en dat hoor je terug in zijn stem. Hij zingt erg theatraal. Hij heeft een ietwat nasale stem, die je moet liggen. Helaas heeft Bobick de neiging om aan het einde van een zin te vibreren. Dit pakt soms goed uit, maar helaas schaadt overdaad. Zeker in een zoete ballad als Angel krijgt die vibrato iets zeurderigs.

Er staat een aantal sterke stukken op “Whispers And Screams”. Opener Captain Trips is een lekker groovy progrocknummer en in The Seduction Of Harold Lauder spelen gitaar en keyboard een spannend kat-en-muis-spel met elkaar. De nummers zijn zorgvuldig opgebouwd en werken naar een climax toe, met als één van de hoogtepunten het gospel einde van The Blue Project. Maar de ‘Arrow Classic Rock-ballad’ Angel is wat suf en een ‘slaapliedje’ als When The Morning Comes helpt mij niet om wakker te blijven tot het ochtendgloren.

“Whispers And Screams” is een veelzijdig album, dat ondanks alle stijlwisselingen toch als eenheid klinkt. Het is knap hoe de band complexiteit en toegankelijkheid weet te combineren. Niet elk nummer is even sterk, maar voor de liefhebbers van genoemde bands is het album zeker een luisterbeurt waard.

Shireen Bekker