Shadow GalleryAlbum

“Let those who have ears listen – it’s more than just music!”

Deze zinsnede uit het tekstboekje van “Carved In Stone”, het tweede album van Shadow Gallery, zegt eigenlijk alles over de intenties van deze Amerikanen. Zij zien hun muzikale uitingen als een vorm van kunst. In hun ogen is het muziek met een artistieke meerwaarde. Gemaakt vanuit het hart, met liefde voor het vak en bovenal respect voor de fans. “You continue to support – we continue to bleed”, zoals de heren het zelf treffend verwoorden in slecht Nederlands.

In de drie jaar die verstreken zijn sinds het uitkomen van de gelijknamige debuutplaat, hebben er enkele wezenlijke veranderingen plaatsgevonden in het kamp van Shadow Gallery. Allereerst hebben ze drumcomputer ‘Ben Timely’ bij het grof vuil gezet of in elk geval bedankt voor bewezen diensten. Zijn menselijke vervanger is Kevin Soffera. Een grote aanwinst en een flinke stap vooruit. Nog belangrijker is de andere nieuweling die we mogen verwelkomen. Het gaat hier om de begenadigde multi-instrumentalist Gary Wehrkamp. De binnenkomst van dit goudhaantje zal de band geen windeieren leggen.

Dat de heren ook niet gespeend zijn van enige raadselachtige humor of humorachtige raadsels blijkt wel uit de rare nummering van de tracks. De opsomming op de achterzijde van het doosje begint voor de hand liggend met 1, maar vervolgens gaat het onlogisch verder met 3, 5, 7, 8, 9, 11 en tenslotte 13. Bij beluistering blijkt dat de ontbrekende nummers in de praktijk wel bestaan, maar slechts instrumentale verbindingsstukken tussen de verschillende (wel vermelde) songs zijn. Hoezo ingewikkeld? Ook aan het einde van de cd toveren de heren nog een ‘practical joke’ uit de hoge hoed. Een kleine – volstrekt geluidloze – minuut na het uitsterven van de laatste song begint er iemand, zo’n 120 seconden lang, dwangmatig met enige regelmaat op een microfoon te tikken. Waarom? Geen idee! Daarna komt evenwel de grootste verrassing. Er blijkt namelijk nog een zwaar symfonisch meesterwerkje verstopt te zitten. Het prachtig gearrangeerde stuk van de hand van Gary Wehrkamp kreeg, omdat de compositie werd geschreven op Thanks Giving Day in November ’94, als werktitel simpelweg TG94 mee. De song vertoont erg veel overeenkomsten met de muziek die Vangelis voor de film “1492”, over de ontdekking van Amerika door Columbus, componeerde.

Het is misschien niet voor de hand liggend om een bespreking te beginnen met een verhandeling over het einde van een cd, maar die werkwijze past wel perfect in het plaatje van “Carved In Stone”. Het album start namelijk met Cliffhanger en die vind je normaliter ook niet aan het begin, maar aan het einde van een vervolgverhaal of televisieserie. Tot zover de cursus ‘Hoe lul ik me uit netelige situaties’! Cliffhanger is overigens een beestachtig mooi nummer met een veelvoud aan toetsen- en gitaarsolo’s. Het lekker galopperende Crystalline Dream volgt op korte afstand. Vooral het instrumentale middenstuk en het sublieme meerstemmige refrein ontlokken bewondering. Het ultieme genieten krijgt met Don’t Ever Cry, Just Remember een nieuwe dimensie. Deze ballade is gezegend met een onweerstaanbare melodie van grote schoonheid. Het flegmatieke fluitspel zorgt voor kippenvel.

Het navolgende Warcry komt gemoedelijk op gang, maar doet daarna zijn titel alle eer aan. Wat zich ontvouwt is een krijgshaftig hoorspel met vlammende gitaarsolo’s en meeslepende breaks. Na de pianoklanken van Celtic Princess snelt het door Mike Baker agressief gezongen Deeper Than Life voorbij. Ook hier ontbreken de complexe wendingen uiteraard niet. Het meditatieve moment komt met het allesbehalve kille Alaska. Deze warmbloedige ballade kent wederom prachtige samenzang, die gedrapeerd is op een bedje van akoestische gitaar en piano. En dan is het tijd om de ankers te lichten en de zwemvesten van stal te halen voor het epische, dik twintig minuten durende Ghostship. Eigenlijk vat dit nummer heel goed samen wat Shadow Gallery allemaal voor zijn luisteraars in petto heeft. Sublieme samenzang, geniaal gitaarwerk, vorstelijke vocalen en tovenaarachtige toetsen. Verdere woorden schieten tekort.

Shadow Gallery heeft in drie jaar tijd bijzonder veel terreinwinst geboekt. Vooral op productioneel gebied is de groep met grote sprongen vooruitgaan. “Carved In Stone” is een nieuwe mijlpaal in de progressieve geschiedenis van deze uitzonderlijke band. Hier past slechts diepe bewondering!

Joost Boley