Shadow GalleryAlbum

Als er één albumtitel goed gekozen is dan is het deze wel. De heren van Shadow Gallery (SG) hadden voor zichzelf een welhaast onmogelijke erfenis achtergelaten. Eentje uit 1998. Ik doel hiermee op hun derde CD “Tyranny”, in mijn ogen één van de klassiekers in het progmetalgenre. Ik had niet gedacht dat SG er in zou slagen om genoemd meesterwerk te overtreffen. Toch is dit, naar mijn bescheiden mening, wel gelukt. Nu weet ik wel dat het vrijwel ondoenlijk is om een objectieve recensie te schrijven over je favoriete band. Ik denk evenwel dat niemand het muzikale talent en de originaliteit die men keer op keer etaleert in twijfel kan trekken. Of je er van houdt blijft gelukkig een kwestie van individuele smaak. Ik ben in elk geval wederom zwaar onder de indruk.

Zoals gebruikelijk is ook op “Legacy” bassist / fluitist Carl Cadden-James verantwoordelijk voor het vocale- en tekstgedeelte daarbij nu en dan geassisteerd door zanger Mike Baker. Die laat horen dat hij, zowel in de lagere als hogere regionen, gerijpt is als frontman. Zijn stem klinkt volwassener dan ooit. Multi-gelaagde zangpartijen vormen een essentieel onderdeel van het Shadow Gallery-geluid en zijn een typisch handelsmerk geworden. De refreinen klinken alsof ze ingezongen zijn door een veelkoppig koor. Erg indrukwekkend.

Maar het meesterbrein achter deze “Legacy” is voor mij multi-instrumentalist en componist Gary Wehrkamp. Wat deze man aan melodieën uit de hoge hoed tovert is van een zeldzame schoonheid. In tegenstelling tot de voorgaande SG-platen lijkt deze virtuoos de touwtjes steeds meer in handen te nemen. Het gros van de tracks kan op zijn conto worden geschreven hoewel op twee nummers bijgestaan door gitarist Brendt Allman. Eén van die songs is Cliffhanger 2, een vervolg op Cliffhanger van het album “Carved In Stone” uit 1995. Diverse fragmenten uit Cliffhanger zijn verwerkt in deze, verder totaal nieuwe, kraker. Vooral het instrumentale tweede gedeelte, The Crusher, bevestigt nog maar eens ten overvloede de aanwezige muzikale capaciteiten. Destination Unknown en Colors zijn ballad-achtige briljantjes. Meeslepend, prachtig gezongen en ijzersterk van opbouw. Sterk symfonisch getint en toetsengericht zonder de gitaar uit het oog te verliezen. Brendt Allman komt ook hier geregeld venijnig uit de hoek met zijn supersnelle solo’s.

Legacy en Society Of The Mind gaan meer richting metal. Met name Legacy is een felle, up-tempo rocker met een erg pakkend refrein. Het beste is desalniettemin voor het laatst bewaard. First Light is met zijn dik 34 minuten haast een album op zich. Dit monumentale epos bezit werkelijk alles wat je van progressieve metal zou mogen verwachten. Muzikale kunst met een grote K. Componist Gary Wehrkamp overtreft zichzelf.

Over de productie kan ik eigenlijk heel kort zijn. Die is tot in de puntjes verzorgd en neigt naar perfect. Het is trouwens de eerste keer dat de heren hulp van buitenaf hebben ingeroepen. Veteraan Neil Kernon (onder andere. Queensryche) is er bijgehaald voor de mix. Een uitstekende keuze, want “Legacy” klinkt nog beter dan zijn voorganger “Tyranny”.

Joost Boleij