ShadowlandAlbum

Zoals Maarten Goossensen in zijn recensie van “Ring Of Roses” al aangeeft is de muziek van Shadowland ‘zo toegankelijk als een openbaar toilet’. Daarmee zegt hij eigenlijk dat de muziek van deze Britse neo-progband lekker en makkelijk wegluistert en vrij commercieel is. Maar wat is daar eigenlijk mis mee? Ik denk: niets!

Met het tweede album van Shadowland is het niet anders. Op “Through The Looking Glass” kan je horen dat Clive Nolan het geluid van zijn later op te richten Arena al goed in zijn hoofd had. In die zin zijn er ook overeenkomsten in de muziek. Bepalend voor de muziek die Shadowland produceert is het vaak bombastische toetsengeluid van Nolan dat wordt afgewisseld met ruim uitgesponnen melodieuze gitaarsolo’s van medeoprichter Karl Groom, die ook bekendheid geniet als oprichter en gitarist van Threshold.

Dit album herbergt enkele nummers die nog altijd favoriet zijn in de live-optredens van de groep. Eén van die nummers is Dreams Of The Ferryman, dat gaat over een droom die Nolan had over een veerman die zich als seriemoordenaar manifesteerde. De bombast spat haast als bloed uit je geluidsboxen. Strakke gitaarakkoorden worden hier afgewisseld met venijnige gitaarsolo’s.

Een filmachtig begin met gehuil van wolven en het geluid van mitrailleurs karakteriseert Half Moon Street, dat wordt gevolgd door stuwende drums en gitaar. Melodieuze refreinen en stevig gitaarspel komen met regelmaat voorbij. Vooral de afwisseling tussen enerzijds de vrij progressieve muziek en anderzijds de meezingbare refreinen vind ik knap. Het is één van de redenen dat ik de muziek van deze band eindeloos tot me kan nemen.

Dat Nolan ook een aardig partijtje viool kan spelen is niet bij iedereen bekend. Toch laat hij zijn kunsten op dit instrument horen op de intro van When The World Turns To White. Het gedreven en stevige nummer kent een instrumentaal gedeelte met fraai drumwerk van Nick Harradence en dito gitaarspel van Groom.

Het iets te eenvoudige The Waking Hour vergeef ik voor een keer. Opzet en refrein zijn net iets té commercieel voor mijn oren. Het is overigens het enige nummer wat destijds met The Cast werd gecomponeerd. Nolan heeft het nummer ongetwijfeld geschreven nadat hij was ontwaakt naast een mooie dame. Gelukkig wordt dit nummer gevolgd door het sterke Through The Looking Glass. Het is met bijna twaalf minuten het langste en meest gevarieerde nummer en laat ook de rustige kant van Shadowland horen.

Op de uitgave die je aantreft in “Cautionary Tales” staan enkele bonusnummers. Deze bestaan uit wat demo’s van onder meer het niet officieel uitgebrachte Foreign Lands. “Through The Looking Glass” kan worden beschouwd als een logische en sterke opvolger van “Ring Of Roses”.

Hans Ravensbergen