Shadow's MignonAlbum

Het jaar is nog jong dus voorzichtigheid is geboden waar het prijsuitreikingen betreft. Toch durf ik in elk geval dit album van Shadow’s Mignon alvast te nomineren voor ‘de zeperd van 2009’.

Ik doe dit overigens met frisse tegenzin daar ik Henning Pauly best waardeer om zijn werk met Frameshift en Chain. Deze bands doen het prima in de categorie progmetal en voorliefde voor meer traditionele heavy metal wordt hier al niet verloochend. Wat Pauly betreft gaat het verwerken van slechts invloeden echter lang niet ver genoeg en dus nam hij een album op waarmee de vrienden Beavis & Butthead de tijd van hun leven hadden beleefd. Had dit album het levenslicht gezien bij de creatie van dit dappere duo weet ik zeker dat minimaal één van de te korte T-shirtjes een “Shadows Mignon” opdruk zou tonen. Ten koste van AC/DC of Metallica is nog de enige vraag.

Normaal gesproken kunnen mijn buren menig promo moeiteloos meezingen en niet omdat ze bij mij over de vloer komen zeg ik maar. Dit album heeft echter mijn speakers nooit gehaald maar beperkt zich tot mijn Ipod, zuiver en alleen omdat ik mij niet meer op straat durf te vertonen als men zou denken dat ik serieus ben gevallen voor muziek waar Manowar zich in de jaren ’80 niet voor schaamt. En dan die songtitels…!

Nee, een slechte uitvoering kun je Pauly ook nu niet verwijten. Sterker nog, het songmateriaal op “Midnight Sky Masquerade” zit best goed in elkaar. Van echte ‘Hell Bent For Leather’-achtige heavy metal tot aan het aan Deep Purple en Uriah Heep gerelateerde werk voorzien van authentieke Roland D50 en Hammond B3 klanken, het staat er allemaal op. De productie is best aardig en de cd is menigmaal te betrappen op een lekkere riff. De zang laat vaak te wensen over maar dat kun je Juan Roos nauwelijks kwalijk nemen als je ziet welk niveau teksten de beste man voor de kiezen heeft gekregen. Waarom je een dergelijk clichématig album anno 2009 op de markt brengt, dat is mij een compleet raadsel.

Al met al vraag ik me af waar een muzikant met een prima staat van dienst de moed vandaan haalt zijn reputatie te grabbel te gooien met dit album. Het lijkt op een grote grap en over humor valt niet te twisten. Me dunkt dat om deze grap slechts gelachen kan worden door lieden die zich op de knieën slaan voor “Ken je die van die twee die naar Parijs gingen?”

Govert Krul