Shady LaneAlbum

Dit powertrio uit Zuidoost Friesland valt met de deur in huis: niks onheilspellende intro of sfeertje bouwen, gewoon gaan met die banaan. Tool, Rush, King’s X, Jeff Buckley, Riverside en nog een heleboel andere rockbandjes zouden model kunnen staan voor wat de mannen hier presenteren. Dat is op zich geen vervelend rijtje om in thuis te horen, maar het maakt niet meteen duidelijk wat er nou écht Shady Lane is en wat er geleend is van de voorbeelden. Voor een band die sinds 2000 eigen muziek speelt ontbreekt net dat beetje eigen smoel.

Niet alle nummers zijn uit het zelfde dikke hout gesneden; titelstuk Between Two etaleert een wat bedachtzamere hand van schrijven: logge riffs naast dromerige passages, genoeg dynamiek voor een heel album en een aangename zangmelodie. De mannen zijn vaardige muzikanten, al is drummer Roland Bosma (wat kun je met zo’n naam anders worden?) wat  minder puntig dan de heren Tjassing. Aardige synthesizerkrullen van producer Elmers maken het geluid compleet.

In bijna 37 minuten jassen de heren er negen nummers doorheen. In dat opzicht lijken ze niet van plan te zijn zich te storen aan de mores van de proggemeenschap. Ik moet zeggen dat ik dat wel zo verfrissend vind, al vraag ik me af of er in sommige composities niet iets meer had gezeten. Een nummer als Computer Pills had best iets langer mogen duren dan die krappe drie minuten. (Of gokt Shady Lane misschien op deelname aan het Eurosongfestival?) Toch zijn de nummers zeker geen schetsen maar knap doordachte stukken. Daarmee is “Between Two” een bijzonder aangename verrassing.

Halverwege de plaat zitten er iets teveel midtempo liedjes achter elkaar, waardoor er iets landerigs in de muziek sluipt, maar voor het overgrote deel is dit pittige muziek. Helemaal optimaal vind ik de productie niet, vooral in het het drumstel hoor je het gewatteerd kamertje waarin het opgenomen is. Aan de andere kant kan de muziek een licht claustrofobisch geluid wel hebben. Erg mooi klinkt de akoestische gitaar in Cold Feet.

Op basis van “Between Two” verbaast het me dat Shady Lane niet al lang veel groter is. Er is veel talent aanwezig, vooral bij hoofdcomponist Remy Tjassing. Hij schrijft toegankelijke muziek die de band met overtuiging speelt. Daar moet toch meer in zitten dan één korte langspeler in negen jaar? Kom op mannen, niet van dat benauwde! Dit is een voortreffelijke stap voorwaarts, maar het is veel te weinig! Het zit er in, maar het moet er wel uit!

Erik Groeneweg