ShakaryAlbum

De afgelopen paar jaar zijn er een behoorlijk aantal dubbelalbums over ons uitgestort. The Flower Kings hadden er nog al zin in en ook IQ bracht met “Subterranea” een dubbelalbum uit.

Het Zwitserse Shakary meende dan ook te moeten volgen met een dubbel conceptalbum. Geformeerd rond een aantal muzikanten die in het verleden betrokken waren bij Clepsydra (ten tijde van het album “More Grains Of Sand”) word een poging gedaan om een verhaal te brengen wat een kruising is een tussen een tragisch liefdesverhaal en het bijbelse verhaal uit het Boek Openbaringen van de apostel Johannes.

Een belangrijk voorwaarde voor het slagen van een conceptplaat met een verhaallijn is het feit dat deze redelijk makkelijk te volgen moet zijn. Om het in filmtermen te zeggen: de “plot” moet helder zijn. Jammer genoeg slaagt Shakary daar absoluut niet in. De manier waar op letterlijke citaten uit Openbaringen worden aangehaald komt eigenlijk als een beetje amateuristisch over. En ook de andere verhaallijn komt totaal niet tot uiting. Na veelvuldige beluistering en bestudering ben ik er eigenlijk nog niet achter wat er nu eigenlijk gebeurd. Jammer, want het idee zelf is sterk genoeg. De uitwerking dus niet.

Maar hiermee is dit album nog niet in zijn geheel verloren want er valt op het muzikale vlak, voor diegene die teksten en verhalen niet zo belangrijk vinden, nog genoeg te genieten. Startpunt hierbij is toch duidelijk het herkenbare neo-prog geluid van Clepsydra echter aangevuld met een aantal interessante nieuwe elementen. Met name het toetsenwerk heeft, geholpen door een voortreffelijke productie, een lekker warm karakter wat met name komt door de mooie mengeling van zowel oude geluiden (denk aan Mellotron, clavinet) als moderne synthklanken. En ook de toevoeging van een aantal smaakvolle vioolsolo’s geeft een bijzonder tintje. Deze hadden wat mij betreft wel wat vaker mogen opduiken. Wat gelukkig wel vaak genoeg opduikt is het herkenbare gitaargeluid van Lele Hofmann wiens solo’s vaak de hoogtepunten op dit album zijn. Voeg daar nog eens bij de aangename, hoewel lichtelijk Italiaans geaccentueerde, zang van Aluisio Maggini (ook al Clepsydra) en we hebben een album dat het gewoon goed zou kunnen doen bij de neo-prog liefhebber.

De hamvraag is dan natuurlijk of dit album 2 CDs lang blijft boeien? Men had ideeën genoeg voor dit album en een aantal zijn echte pareltjes. Starless Nights kent een mooie spanningsopbouw waarbij de zangpartij mooi naar de instrumentale stukken toe werkt. The Last Drink heeft een schitterend intro met fel drum- en vioolwerk gevolgd door een sterk zanggedeelte. Hofmann speelt hier in één van zijn mooiste solo’s op dit album. En zo zijn er nog wel een paar sterke stukken. Het is alleen zo jammer dat de vaak zorgvuldig opgebouwde spanning in het eerste gedeelte van de stukken niet zijn ontlading krijgt naar het einde toe. En iets wat dan zeker niet helpt is het feit dat een groot aantal nummers eindigen met een “fade-out”. Er zijn nummers die om zoiets vragen (hoe had Genesis’ Supper’s Ready anders moeten eindigen?) maar over het algemeen vind ik het een te makkelijke oplossing voor een muzikaal probleem.

Ondergetekende is er van overtuigd dat zijn oordeel een stuk positiever was uitgevallen wanneer dit album een instrumentaal album (dus zonder het opzichtige concept) als wel een enkel CD was geweest.

Christian Bekhuis