ShakaryAlbum

Het moeten wel fervente treinreizigers zijn, de heren van Shakary. Regelmatig hoor je op deze tweede cd van deze Zwitserse band rond ex-Clepsydra-gitarist Lele Hofmann treinen van spoor wisselen, terwijl de teksten toch hoofdzakelijk gaan over het spel dat we spelen dat ‘leven’ heet. Regelmatig wordt verwezen naar het spelen van een toneelstuk. En zo verworden de verschillende fasen in het leven ‘stations’ waar de trein even stopt.

De stijl van Shakary gaat verder waar Clepsydra ophoudt. Waar de laatstgenoemde zich heel nauw houdt aan de definities, zo die er zijn, van de neo-progressieve rock, en alle overige muziekinvloeden er nauwkeurig uit zeeft, daar brengt Shakary een bonte verzameling invloeden in de muziek naar boven. Zo bevat bijvoorbeeld de ballade Sparkles In The Dark koorzang, doedelzak, trompet, werkelijk niets is de band te dol. Dat alles maakt dat de complete cd een boeiend schijfje is om naar de luisteren. Versterkt met de heldere productie en de frisse instrumentatie maakt dit “The Last Summer” tot een – jawel  – zomerplaatje.

Bij Shakary blijft alles toch in dienst van het liedje. Dat is goed te merken aan het eerste station waar onze trein stopt: Different Places. Dit complete nummer, dat lekker bombastisch begint en waar Hofmann gelijk een heerlijke gitaarmelodie laat horen, werkt toe naar het toetsenthema dat pas in de laatste minuut ontvouwt. Het eerste nummer waar het genoemde toneelthema duidelijk naar voren komt is het sterke The Play Of My Life, dat een sterk refrein heeft, en verder opvalt door de subtiele toetsenpartijen: zowel allerlei synths en Hammonds, maar ook een voorzichtig ‘freakend’ pianootje in het hoekje.

Masks is het beste nummer, waarin wat Camel-invloeden aanwijsbaar zijn. Ook in dit nummer wordt het leven vergeleken met een toneelstuk, terwijl de muziek spannende momenten kent in de vorm van de combinatie tussen piano en – knap door Gabriella Martini gespeelde – dwarsfluit. Ook het uitstekende Hammond-spel van Giovanni Galfetti mag hier genoemd worden.

Mindere nummers vind ik Love Warchild of 64 vanwege het te bluesy karakter van het liedje, en Two Days Left, dat mij een beetje teveel aan Crying For Help deel 1-8 van de Arena-platen “Songs From A Lion’s Cage” en “Pride” doet denken (je weet wel, die stukjes die je altijd overslaat).

Het station waar we het langst stilstaan – misschien is dit het eindpunt – is Dreaming In L.A. dat opent met klavecimbel (wel ja, die hadden we nog niet gehad). Toch werkt het nummer niet zo voor mij, omdat het stuk een lange tijd muzikaal niet zegt waar het op staat. Evenwel, aan het einde zit een melodie waar het stuk op een majestueuze wijze wordt afgesloten, en daarmee de cd.

Shakary brengt ons zo een treinreis naar ons hart. Niet voor niets zegt ‘Alya’ aan het begin de tekst: “You’ve got nothing else to do, than slip into your heart”. Maar net als een echte treinreis geeft de reis ons prachtige uitzichten, maar soms ook saaie en oninteressante stations. Omdat het songmateriaal niet altijd even sterk is, mist Shakary de juiste ingrediënten om van The Last Summer een onvergetelijke reis te maken.

Markwin Meeuws