Shaman ElephantAlbum

Shaman Elephant speelt psychedelische rock, maar gebruikt ook elementen uit andere genres zoals jazz en prog rock. De groep streeft ernaar een energieke concertervaring te leveren met zware riffs, vloeiende melodieën en een flinke dosis improvisatie. De band geeft aan inspiratie te putten uit uiteenlopende richtingen als Jimi Hendrix, The Mahavishnu Orchestra, Motorpsycho, Steely Dan en Bushman’s Revenge. Een behoorlijk gevarieerde inspiratiebron kun je wel zeggen en het maakt hun muziek net dat beetje anders.

In 2015 bracht de band zijn eerste ep “More” uit op Mute Records. Met een nieuw verworven platencontract bij Karisma Records zou hun geplande debuutalbum ergens eind 2016 het levenslicht aanschouwen. Het album getiteld “Crystals” werd opgenomen in de Solslottet Studio door Iver Sandoy (producent van Enslaved, Krakow, Seven en Seven Impale). Tot zover de summiere officiële informatie over band en album.

Toen ik recent het verzoek kreeg om een voor mij totaal onbekende Noorse band te recenseren en het verkorte bio las wat bij de promo disc was gevoegd, was ik direct op mijn hoede. Want de band waar het hier om gaat, Shaman Elephant, blijkt gelinkt aan de zogenaamde Bergen Rock and Prog Scene, een aantal Noorse bands die uit dezelfde regio stammen. En voor het gemak maar allemaal als prog worden gelabeld.  Dit gold indertijd voor de eveneens uit de omgeving van Bergen komende band Tiebreaker. Een uitstekende band, daar niet van, maar hun stomende Southern rock and blues had in mijn ogen en oren weinig te maken met progressieve rock. Het lijkt dus vooral een marketing truc te zijn; label je band prog en je verbreedt het mogelijke afzetgebied opeens met een veelvoud. Met dit gegeven in het achterhoofd toch maar eens goed ervoor gaan zitten. Je wilt uiteindelijk als recensent een onbevooroordeelde mening geven, nietwaar?

Openings- en titelnummer Crystals start met opzwepende rock met pakkende gitaar riffs en behoorlijke uithalen van zanger/gitarist Eirik Sejersted Vognstølen met voldoende afwisseling en spanning om niet onmiddellijk weg te zappen. Hoor nog geen prog maar dit is zeker niet slecht, de toetsenomlijsting heeft wat weg van een Farfisa orgeltje of een Fender Rhodes. Met ruim acht minuten een aardige opener. Voor Shaman In The Woods wordt uit een ander vaatje getapt, melodieuzer en meer toegankelijk, ik meen wat (latere) Opeth invloeden te horen. Leuk themaatje en mooie stuwende basgitaar. Benieuwd wie de tweede stem hier zingt, volgens de info is er geen tweede vocalist aanwezig, zal dus de alom tegenwoordige Eirik de Noorman wel zijn. ‘What you see is what you get, but you might not get what you see’, beetje voorspelbare maar wel toepasselijke tekst.

Het tempo gaat weer omhoog tijdens I.A.B. (geen idee wat dat betekent), de elektrische piano speelt een heel behoorlijke, wat atmosferische rol in de muziek van de heren, beetje de rol van de toetsen bij The Doors. Krijsende vocalen en invloeden van Bigelf zijn waarneembaar. Tusko start met een eenzame piano-intro wat in de verte wat aan Steven Wilson doet denken; bijna jazzy aandoende instrumental met veel ruimte rondom de noten, een sterke melodielijn, unisono gespeeld door piano en gitaar, zeer genietbaar. Toppertje.

Laat dan uitgerekend het volgende nummer The Jazz heten, met een kleine tien minuten het op één na langste nummer van deze relatief korte cd (totale speelduur iets meer dan 45 minuten). Een beetje misleidende titel, want met jazz heeft het weinig te maken, gaat eerder in de richting van Led Zeppelin met een hoofdrol voor gitaar maar weer dat heerlijke orgeltje wat voor de broodnodige variatie zorgt. Vocalen doen een beetje aan Robert Plant denken, dat maakt de associatie alleen maar sterker. En net als je denkt met een heavy nummer te maken te hebben verandert de sfeer totaal. Een bijna lieflijk intermezzo met Mellotron en akoestische gitaar halverwege wordt op zijn beurt weer wreed verstoord door zware gitaren en drums, uiterst verrassend, er gebeurt van alles. Psychedelische rock op zijn best.

Slotnummer Stoned Conceptions is met twaalf en een halve minuut het langste nummer van het werkje van de heren. Je vraagt je onwillekeurig af of het nummer onder invloed van een bepaalde substantie tot stand is gekomen, de titel is in elk geval provocatief te noemen. Het nummer komt in de beste Floyd/Zep traditie uiterst traag op gang. De zang ligt ditmaal wat dichter bij Jim Morisson, niet qua timbre maar qua stemgebruik, maar gaat al gauw over naar Robert Plant-achtige uithalen. Het orgeltje doet nog een extra duit in het zakje. Opgeteld bij de atmosferische instrumentatie, sterke melodielijnen en teksten als ‘the end is coming soon, someone told me’ maakt duidelijk dat hier de (klein-)zonen van The Doors, Pink Floyd maar ook Led Zeppelin aan het werk zijn. Voorwaar geen slechte referenties.

Af en toe nog wat inconsistent, duidelijk nog zoekende naar hun definitieve stijl en format, maar zeker veelbelovend, vooral het instrumentale Tusko kan mij zeer bekoren, maar ook Stoned Conceptions is goed te verteren. Rest nog lof voor de verrassende en kleurrijke hoes van de hand van Kåre Thomsen die al snel associaties met psychedelische muziek oproept, terecht blijkbaar. In elk geval heeft Shaman Elephant meer raakvlakken met prog dan de buren van Tiebreaker. Toetsenist Jonas Særsten heeft overigens een verleden bij voornoemde band. Zeker geen slecht debuut van deze Noren, het zal vooral van hun volgende album afhangen of ze nogmaals voor een recensie in een prog gerelateerde website in aanmerking komen.

Alex Driessen