Shaman ElephantAlbum

Bij progressieve rock ligt het gevaar op de loer dat de composities te ver zijn doorgecomponeerd. Als over elk aspect wordt nagedacht, haal je immers spontaniteit weg die, welhaast als te ver doorgekneed deeg, de muziek taai laat aanvoelen. Shaman Elephant laat horen hoe het ook kan. Deze band weet de improvisatiedrang van een liveshow in hun studio-opnames te vangen.

Deze plaat staat bol van de strakke spacerock die donderend voortbeweegt als door een stoomwals gedreven. Hierdoor doet de muziek denken aan het oude werk van Motorpsycho, maar door het schurende Hammond- en Mellotronwerk komt eveneens een band als DeWolff in gedachten. Wat met name opvalt is de ongedwongen, jamachtige sfeer die welhaast nostalgisch klinkt. Het is zelfs een tikkeltje zomers. Zulk soort muzikaal zonlicht kan zo nu en dan verfrissend werken, zeker als het wordt verwerkt in verscheidene aangename composities.

Zo start het titelnummer met een subtiel gitaararpeggio dat al snel overvloeit in een jengelend ritme met een onderkoelde groove. Het rollende drumwerk vormt een aangename constante. Rond vier minuten wordt de muziek chaotischer en gruiziger; de klanken zijn dreigend en een storm lijkt eraan te komen. De uitbarsting heeft iets extatisch, aangezien de lucht klaart en de band een aanstekelijke zangpartij inzet. Glunderend wordt het nummer afgesloten. Hoewel dit album zo al aanstekelijk start, treffen we het hoogtepunt richting het eind van deze plaat aan. Traveller is een aangename trip die begint met duwend toetsenwerk en stormende drumslagen. De opbouw die na vijf minuten wordt ingezet, klinkt aanvankelijk simpel, maar voert de spanning effectief op. De uitbarsting wordt ons echter onthouden en een nieuw gedeelte wordt ingezet, hetgeen resulteert in een sluimerende onderhuidse spanning. Langzaam laat de band het nummer eindigen, door de klanken weg te laten vloeien in de ruisende wind. Een explosie was wellicht toffer geweest. Niettemin werkt ook deze conclusie uitstekend. Ease Of Mind is tot slot het beste korte nummer op deze plaat. Folky, akoestische gitaarpartijen worden hier al snel aangevuld met galopperend percussiewerk en zweverige Mellotronklanken. Een aanstekelijke progrockprent.

Dit soort nummers zorgt voor een aangename luisterervaring. Toch lijkt de muziek iets te missen om echt een blijvende indruk achter te laten. De composities zijn bijvoorbeeld wel erg eendimensionaal. Zo tref ik hier geen verrassende wendingen aan en ook de arrangementen voelen aan als een uitvloeisel van authentiekere genregenoten. Desalniettemin zorgt het overduidelijke speelplezier van deze Noren ervoor dat dit album niet al te anoniem klinkt.

“Wide Awake But Still Asleep” is kortom een aangenaam album. Wellicht ietwat aan de rechtlijnige en eenvoudige kant, maar dat deert niet al te veel als de muziek lekker wegluistert. Liefhebbers van spacerock kunnen dit album met een gerust hart een kans geven.