Shamblemaths Album

Soms voelt een muziekliefhebber zich als een roepende in de woestijn. Zeker indien één van de tofste progbands van de afgelopen tijd door weinigen wordt opgemerkt. In 2016 kwam ik bij toeval dit intensieve album tegen. Een plaat die onterecht niet het enthousiasme heeft opgewekt die het verdient.

Hoewel Shamblemaths een relatief nieuwe naam is, was dit debuut geen donderslag bij heldere hemel. Deze band heeft immers een lange geschiedenis. Lang geleden begonnen Simen Ådnøy Elliingsen en Eirik Mathias Husum namelijk al een studentproject onder de naam Fallen Fowl, hoewel het een naamsverandering en het verstrijken van een decennium kostte voordat dit album verscheen. Het is alsof deze Noren al hun ervaring in deze muziek hebben willen proppen. Dit geschiedt ook nog eens met een aanstekelijke manie die doet denken aan een neurotische alchemist. Met meer dan een beetje magie wordt de halve progwereld in een drietal composities gepropt zonder dat de spreuk voor een moment wordt verbroken. Symfonische passages, Zeuhl’achtig percussiewerk en King Crimson’esque jazz-fusion agressie, het zit er allemaal in. Nee, wacht, ik vergeet de speelse dissonantie, die aan Gentle Giant doet denken, en… , en… enfin, deze muziek kent een veelvoud aan aansprekende invloeden.

Dit wordt direct getoond in de ruim 25-minuten lange progrock epic Conglomeration (or: The Grand Pathetic Suite) Deze progreis opent met operazang, drijvende percussie en snerpend gitaarwerk. Voortvarend worden jazzritmes geïntroduceerd, hetgeen de spanning nog verder opvoert. Het is een hectische ervaring! Een meanderende passage biedt gelukkig een adempauze. Het toetsenspel springt echter al snel uit de band, waarna hakkend gitaarspel leidt naar een strakke stroomversnelling. Saxofoonspel werkt hierbij sfeer verhogend. Chaotisch en schommelend dobbert de luisteraar verder naar de verfrissende redding van pianospel. Vervolgens duwen agressieve gitaarsolo’s de compositie naar het onverbiddelijke einde: een hooghartige scene die middels akoestisch gitaarspel langzaam wegvloeit. Wat hier met name opvalt is hoe verrassend de band schakelt tussen sfeerbeelden zonder de spanningsboog uit het oog te verliezen.

Ook afsluiter Stalker zit uitstekend in elkaar. Het nummer wisselt tussen extatisch gitaarspel- en blazeruitbarstingen waarin alle registers worden opgetrokken. Tevens zijn er zweverige passages waarin akoestische klanken de hoofdrol krijgen. Een zomers sfeertje lijkt immer aanwezig, waardoor zelfs bijwijlen een naam als Moon Safari naar boven komt. Ondanks het gemoedelijke karakter kent dit nummer veel reliëf, waardoor mijn aandacht nergens de kans krijgt om te verslappen.

Tussen deze twee monsters zit A Failing Ember ingeklemd. Een melancholische compositie die start met akoestisch gitaarspel. Het daaropvolgende toetsenspel is speels. Een gruizige wending na drie minuten introduceert nochtans nog wat dreiging, hetgeen leidt naar enerverend saxofoonspel en een energieke gitaaruitbarsting. Een innemende climax! Na een ludieke passage wordt voorts mooi grootst afgesloten. Met zulke aangename nummers lijken deze Noren welhaast niks fout te kunnen doen.

Het is daarentegen wel muziek die de volledige aandacht opeist. Hoewel elke compositie een overtuigende spanningsboog kent, vallen enkele lijmrandjes op: alsof verschillende passages wat al te abrupt in elkaar geschoven zijn. Het geeft de muziek een prettige rauwheid, maar ergens voelt het ook slordig aan. Een net iets strakkere aanpak was wellicht beter geweest, maar voor het overige is dit een debuut om van te dromen.

Deze muziek vormt immers een welhaast perfecte combinatie van aangrijpende melodieën en donderende chaos, waardoor een luisteraar zich nooit helemaal veilig voelt. De band duwt de muziek dan ook consequent in het ongewisse. Erg intrigerend. “Shamblemaths” is alleen daarom al een debuut waar een progliefhebber zijn vingers bij af mag likken. Een klein meesterwerkje!