Guerin, ShaunAlbum

Shaun Guerin mag dan in het dagelijks leven drummer en percussionist zijn (o.a. bij de wederopstanding van Clearlight Symphony), toch is zijn eerste cd “By The Dark Of Light” geen echte drumplaat. In tegendeel, de drums klinken een beetje mechanisch, alsof ze zo uit een computer komen. Eigenlijk geldt dat voor de hele plaat.

Ten minste de helft van de muziek die Guerin ons wil laten horen is instrumentale, pompeuze muziek. Hij heeft een nogal opgewonden stijl, ergens tussen symfo en jazzrock in. ELP ontmoet Chick Corea’s Electric Band, zoiets. Daarmee is gelijk aangegeven hoe gedateerd deze muziek klinkt. Niet alleen wat hij speelt, maar ook de manier waarop hij speelt geeft mij associaties met de jaren ’80. Hier en daar herken ik synthesizerklanken uit die vervlogen jaren, zoals marimbaatjes uit de DX-7 en van die zwevende Oberheimklanken waar Eddie Jobson een handeltje in had. De muziek is heel druk, opdringerig. Soms lijkt het wel alsof Guerin elke noot wil benadrukken, alsof er in elke maat een break moet. Af en toe klinkt de muziek daardoor virtuoos, soms gek genoeg intens rommelig en slordig en in elk geval vermoeiend.

Het is krachtpatserij die maar niet van de grond wil komen. Je hoort hem zijn best doen, maar het wil niet echt rocken. Dat komt volgens mij vooral omdat de muziek computergestuurd klinkt. Het is niet erg als de muziek op een computer is ontwikkeld, het is wel erg als de muziek niet tot leven komt. En wat mij betreft krijgt Shaun Guerin dat niet voor elkaar. Het is wel aardig, klinkt hier en daar wel lekker, maar swingen doet het niet.

Guerin zingt bij de Genesis-tribute band Cinema Show. Zijn stem, die we in drie liedjes te horen krijgen, lijkt dan ook beangstigend op die van Peter Gabriel. Hij mist echter de kracht en de souplesse om van die liedjes iets interessants te maken. Daarbij is het materiaal ook niet bijzonder. Zo is She’s Sad een clichématige ballade met een onwaarschijnlijk vervelend refrein. Sing My Prayer is een eco-liedje dat niet vooruit te branden is, mede door de drumpartij die Guerin geleend heeft van Biko, ook een Peter Gabriel nummer. De teksten zijn ronduit knullig.

Het aardigste nummer is France, een instrumentaal, melodisch sympathiek niemandalletje met duidelijke Tony Banks-invloeden. Over de hele linie scoort deze plaat geen voldoende, van de foeilelijke hoes tot de rommelige productie is dit het nét niet. Een 8 voor moeite en vlijt, een 5 voor netheid, en verder een 4 voor creativiteit en uitvoering. Goede bedoelingen ten spijt: wat mij betreft is Shaun Guerin gezakt.

Tenslotte: de cd bevat een stukje multimedia met nog drie nummers in mp3 en een korte dia-show met werk van illustrator Paul Whitehead, waaronder een vroeg ontwerp voor het Genesis-logo en de bekende Genesis-hoezen.

Erik Groeneweg