ShinebackAlbum

Soms krijg je een album onder oren waarvan je niet goed weet wat je ermee moet. Ja, beluisteren uiteraard. En recenseren. Maar soms is dat niet zo eenvoudig. Neem nou dit album van Shineback.

Ik moet eerst even wat uitleggen. Op de redactie van Progwereld gaan de meeste demo’s vergezeld van meer of minder uitgebreide documentatie over het werk, inclusief achtgrondinformatie over band en artiesten. Dat is vaak handig, want wij weten wel veel, maar niet alles. En komt er eens een onbekende artiest langs, dan hebben we tenminste enig idee om wie het gaat. Natuurlijk googlen we daarnaast ook nog wat en zo ontstaat een compleet beeld.

Ook bij dit album van Shineback zit het nodige aan informatie, maar – dat komt weleens voor – het zegt mij allemaal niks. Ouder werk, zoals “Rise Up Forgotten, Return Destroyed”, nooit gehoord. En het ontbreekt ook in onze index, dus dat helpt ook niet echt. Wat weten we wel? Shineback is de one-man-band Simon Godfrey, een Brit die we zouden kunnen kennen van de ‘neoneoneoprog’-band Tinyfish, waarvan we wél een recensie hebben. Verder speelt Godfrey in de band Valdez, wat mij ook niets zegt.

Dan maar de muziek. We worden getrakteerd op negen tracks van wisselende kwaliteit en vooral van wisselende richting. En daar wringt het wat mij betreft bij dit album. De muziek stuitert alle richtingen op en er ontbreekt een samenhang. Het gaat van prog, naar rock, naar pop en zelfs naar industrial (hallo Nine Inch Nails op Let It sleep). Over het algemeen zijn de composities behoorlijk clichématig, soms op het kinderlijke af. Tekstueel ook best deprimerend (“The last thing you’ll hear is your own heart, tolling like a bell, telling of the disaster about to come”). Daar gaat iemand dood, gezellig (Here I am).

Gek genoeg dacht ik na drie keer luisteren, ‘deze plaat groeit’. Maar na vijf keer luisteren begon het al te vervelen. Op zoek naar lichtpuntjes kwam ik wel enkele fraaie solo’s tegen. Moog op I love You From Memory, gitaar op Consider Her Ways, Dial, en vooral op het afsluitende Kill Devil Hills (scroll gerust naar 9:40).

Matige plaat die geen rimpel in het prog-tijd-continuüm gaat veroorzaken wat mij betreft.

Marcel Debets