ShylmagoghnarAlbum

Een significante verandering…

Shylmagoghnar staat al een tijdje in de belangstelling van Progwereld, hoewel het geluid tot en met de laatste cd gekenmerkt werd door ferme black metal. Echter, binnen dat type metal was er altijd veel affiniteit met melodie en symfonie. Om de muziek te typeren hanteer ik graag een opmerking die ik eerder in een recensie heb gebruikt: “De muziek van Shylmagoghnar klinkt als snoeiharde metal met een theatrale, symfonische rand. De totale sound is te omschrijven als episch, melodieus, licht folkloristisch en energiek.”

Maar, ten opzichte van de vorige albums is er toch wel degelijk wat veranderd in de huishouding. Nimblkorg staat er op dit album alleen voor, de wegen tussen hem en Skirge zijn de afgelopen jaren gescheiden. Dat heeft gelijk ook zo zijn uitwerking op de muziek van Shylmagoghnar, die heeft nog nooit zo gevarieerd en uitdagend geklonken. Die variatie kun je onderverdelen in snoeihard, (maar ook) atmosferisch, ambient en elektronisch. Het gaat niet het hele album volle kracht vooruit, er is ook ruimte voor rust en sfeer.

Het album opent met het sfeervolle I Hear the Mountain Weep. Daar vind je binnen de lange intro een flinke vleug postrock en shoegaze. De black metal riffs openbaren zich hier nog terughoudend ten opzichte van de rest en wat mij betreft mag je stellen dat het een geweldige album opener is. Vooral het toetsenspel klinkt groots, bombastisch en dit nummer kan bijna door het leven gaan als track van het jaar. Het geeft gelijk ook de toon op de cd aan, het kan zacht en sfeervol klinken, maar ook snoeihard. Sterker nog, luister je eerst naar Egregore of Follow The River en daarna naar Gardens of the Erased en Becoming, dan durf je geen weddenschap aan te gaan dat dit op één en hetzelfde album staat.

Nagenoeg akoestisch begint The Sea. Op zijn minst kan een geoefend oor hier iets van Arjan Lucassen of Ayreon in terughoren, inclusief heerlijke gitaarsolo’s, met ook hier een licht folkloristische inslag binnen de melodie. Het gefluister van Nimblkorg klinkt als poëzie, wanneer je de tekst leest kun je niet anders concluderen dan dat je de woorden kunt interpreteren zoals je zelf wilt. En we hadden het net al over Becoming, dat klinkt als een kruising tussen Atoma en Jean Michel Jarre. Het is het epische einde van het album, maar markeert daarmee ook het project in zijn geheel. Nimblkorg gaat een nieuwe toekomst tegemoet. De toekomst van Shylmagoghnar zit vol perspectief, dat kan ik je verzekeren.

“Convergence” is de bevestiging dat deze band een speciaal plekje in mijn hart heeft, 
en vooral ook behoudt. Nimblkorg zoekt het avontuur op deze cd en dat pakt verrassend en kwalitatief goed uit. Aanrader!