Sic MundusAlbum

“Illusions” is een album dat zonder toeval nooit was uitgebracht. Sterker nog, we zouden nooit van het uit Polen afkomstige Sic Mundus gehoord hebben. Wat was het geval?

In de niet aflatende stroom aan muziek die op het wereldwijde web wordt gekwakt zat ook een album van Andrzej Sesiuk: instrumentale nummers die hij speelde op virtuele instrumenten vanaf zijn computer en met de nodige programmering. Op enig moment kon je het album aanschaffen via een streaming website. Het was op die website dat medemuzikant Artur Placzyński het album voor het eerst hoorde. En hem omver blies.

Om een lang verhaal kort te maken, de landgenoten zochten elkaar op, bewerkten enkele nummers opnieuw en vonden muzikanten en een zanger om al het materiaal opnieuw op te nemen en uit te brengen. Zo werd Sic Mundus geboren, net als het voorliggende tastbare album “Illusions”. Dat de heren beïnvloed zijn door Pink Floyd, Marillion, Porcupine Tree en Dream Theater is leuk om te weten, niet meer dan dat.

Het eindresultaat is een album met tien zeer gevarieerde nummers, die reiken van progressieve rock tot filmisch en zelfs progmetal. Vier nummers zijn volledig instrumentaal (gebleven). Het filmische aspect komt gelijk al naar voren op Awakening. Een intro met veel toetsen, die op het hele album dominant aanwezig zijn. De donkere gitaarriffs en de licht hese zang van Mikolaj Krzaczek doen denken aan Riverside, maar ook Collage komt even om de hoek kijken. Die paar growls (alleen op dit nummer) neem ik op de koop toe. Helaas eindigt het nummer vrij abrupt.

Het opvolgende Free Like A Bird kent eveneens donker gitaarwerk met contrasterende toetsen en de eerste van veel pakkende toetsensolo’s van Sesiuk. Ook de zang van Krzaczek is goed verzorgd. Het instrumentale Time Machine toont de spreekwoordelijke ballen van Sic Mundus. Het gitaarspel van Scott Wright neigt naar progmetal, maar er is veel afwisseling vanwege de atmosferische toetsen. De tweede van in totaal drie gastgitaristen is Adrian Weiss. Zijn bijdrage op Night And Day is meeslepend, maar had van mij langer mogen duren dan het ook hier abrupte einde.

Dat het album uiteenlopende sferen kent, laat het instrumentale Victory Of The Light horen. De orkestrale toetsen zorgen voor een filmische en licht klassieke sfeer en roepen echo’s op van Vangelis. Vanuit het niets duikt de derde gastgitarist Greg Davies op met een scherpe naar shredden neigende solo. Hij wordt ondersteund door Adam Cisowski op slaggitaar. Na het enigszins logge instrumentale Intergalactic Journey, is het tijd voor, wat mij betreft, de hoogtepunten van dit album.

De eerste is het ruim acht minuten klokkende This Is An Illusion. In alle opzichten doet het denken aan Riverside, wat mede komt door de rol van Maciej Meller op gitaar. Vooral de laatste minuten zijn zalig met zwevend toetsenspel en een prominente basgitaar die doet denken aan Eloy. Hier hebben Sesiuk en Placzyński elkaar gevonden. Zeer aangenaam blijft het in het instrumentale Two Moons met tegendraadse drumpatronen en filmische toetsen.

“Illusions” dateert uit 2023. Bij toeval liep ik er eind 2024 tegenaan (au!) en het album maakte op mij veel indruk. De vraag is of deze gelegenheidsgroep met een opvolger komt. Of het moet zijn dat aandacht voor dit album, zoals deze recensie, tot nieuwe inspiratie leidt bij het Poolse duo.