SiddharthaAlbum

In 1993 richten zanger / gitarist Kurcan, gitarist Madra en bassist Akin de band Siddhartha op (niet te verwarren met de gelijknamige krautrockband uit de jaren ’70). Na in verschillende samenstellingen live te hebben opgetreden, nemen ze in 1998 met drummer Kaan Sezgin en toetsenisten Orkun Oker en Volkan Yildirim een ongetiteld debuutalbum op. Voor wat de naam Siddhartha betreft blijft het daarbij; in 2001 wordt de groep officieel ontbonden.

Vanwaar dan nu ineens de aandacht? Niet zozeer omdat we niet dagelijks de gelegenheid hebben om over een Turkse progband te schrijven, maar veeleer omdat onder de vlag van het Amerikaanse label Trail Records het materiaal van het debuutalbum opnieuw op de markt gekomen is, onder de titel van het eerste nummer “Trip to Innerself”. Het is niet slechts een heruitgave, maar diverse tracks zijn geremixed en enkele tracks zijn voor andere, indertijd niet op cd gezette tracks ingewisseld. Kortom: een Siddhartha-completist moet beide cd’s hebben.

De muziek van Siddhartha is een mix van ambient, progressieve rock, psychedelische rock en spacerock. De uitgesponnen songs roepen herinneringen op aan bands als Eloy, Hawkwind en het oude werk van Porcupine Tree, met misschien nog wat minder aandacht voor grootse concepten en melodieën en wat meer focus op textuur en spanningsopbouw.

In de lange, veelal instrumentale stukken komt de band wat mij betreft het beste uit de verf. Een positieve reden hiervoor is de diffuse gelaagdheid die in bands waar diverse instrumenten door meerdere mensen bespeeld worden nu eenmaal meer gelegenheid tot ontplooiing krijgt. Een minder positieve reden is het hese, wat zeurderige stemgeluid van Kurcan. Vooral in een ballad als Desert weet hij mij niet erg te overtuigen. Waren de zangcapaciteiten van die andere vijf echt nog minder?

In een genre dat mijn oppervlakkige interesse heeft (niet minder, maar ook zeker niet meer), maakt de muziek van Siddhartha een redelijke indruk. Ambachtelijk, bij vlagen spannend en bij vlagen langdradig of met een vocale oriëntatie die niet erg uit de verf komt. Het originele album uit 1998 heb ik niet gehoord (dus een vergelijking moet ik de lezer schuldig blijven), maar aan deze “Trip To Innerself” uit 2009 kan de liefhebber zich geen buil vallen.

Casper Middelkamp