SidewaysConcert

De Nederlandse band Sideways presenteerde op 20 januari 2017 het in eigen beheer uitgebrachte album “Into Balance”. Plaats van handeling: muziekpodium So What, een sfeervol middelgroot podium in de binnenstad van Gouda.

Sideways speelt in de huidige bezetting zo’n vijftien jaar samen en de support act van vanavond is de Utrechtse band Grey Nomad. De nummers van Grey Nomad laten zich het best typeren als een mix van het geluid van ’80 new wave als Joy Division en het hedendaagse Editors. Nadat deze band drie kwartier gespeeld heeft volgt er een korte change-over en betreedt Sideways het podium.

De band zet in met To Cross The Border, de eerste song van het nieuwe album waarmee de typerende toon voor dit album gelijk is gezet: progressief geluid met stevige jaren ’70 rockbeïnvloeding. De band heeft na het uitbrengen van zijn vorige album “Fear Of Living” duidelijk de in gang gezette ontwikkeling doorgezet. De songs zijn gemiddeld wat korter van duur en meer een geheel te noemen. De composities, het musiceren en met name de vocalen zijn sterker geworden.

Wat direct opvalt is dat het totaalgeluid van band goed gemixt staat. Drums, basgitaar, toetsen en gitaar zijn los van elkaar goed te horen en de zang zit daar goed middenin. De show wordt mooi ondersteund met een sfeervolle lichtshow. De band vervolgt het optreden met het stevig rockende en maatschappijkritische Sweet Smell Of Succes met daarin (dankzij een fraaie solo) een glansrol voor gitarist Gerwin Gabry.

Sideways heeft met “Treasure” tevens meer swingende poppy songs in het repertoire en waarbij de tweede stem van de gitarist de vocalen van Alex Visser goed aanvult. Voor alle liefhebbers van mooie gitaarsolo’s zou ik willen aanraden met name de song Restless Mind eens aandachtig te beluisteren. Hiermee komt Gerwin Gabry met zijn gitaarspel behoorlijk dicht bij gitaristen als Andy Latimer (Camel),  Bjørn Riis (Airbag) of David Gilmour.

Nadat het cd-presentatie-gedeelte van de show is gespeeld, last de band een korte pauze in om hierna met het tweede deel te vervolgen door een aantal songs van eerdere albums ten gehore te brengen. Een opvallend punt is bij het optreden is dat de band gekozen heeft voor redelijk rustige of midtempo songs wat best wat luisterconcentratie vergt van de gemiddelde bezoeker. Het concert zou mijns inziens wel iets meer uptempo songs met daarmee wat meer dynamiek kunnen gebruiken.

De afsluiter, de bijna negen minuten durende song Of Hope And Glory, voldoet hier in elk geval aan. Dit is een song met mooie tempowisselingen, een spannende opbouw en stevige toetsenpartijen van toetsenist Jurriaan Visser. Een dwingende luistertip voor iedere serieuze progliefhebber!

Verslag en foto’s: Ard van den Heuvel