SidewaysAlbum

Drie jaar terug mocht ik het debuut van Sideways bespreken. Dat was een wat twijfelachtige plaat met een magere geluidskwaliteit en de bekende valkuil van het lange nummer. Ik schreef toen dat, als we daar allemaal een beetje doorheen keken, er dan wel potentie in zat. En het was toch maar een debuut?

Drie jaar later is daar “Fate”. Met drie kwartier is ook deze plaat alleszins beschaafd qua lengte. Bovendien blijven alle zes de songs keurig onder de tien minuten. Ten slotte valt onmiddellijk het verbeterde geluid op. Komt het potentieel hier dan tot leven?

Na enig initieel enthousiasme moet ik helaas constateren dat ook “Fate” voor mij net niet werkt. De vinger op de zere plek leggen is lastig, maar de sterk vocale oriëntatie van de plaat heeft er ongetwijfeld iets mee te maken. Alex Visser zingt bijkans elke noot dicht en daar is zijn stem, hoewel op zich niet slecht, naar mijn smaak toch te vlak en bij vlagen zelfs te zeurderig voor.

Verder speelt de hele plaat zich qua tempo in het middensegment af. Dat hoeft op zichzelf geen probleem te zijn, maar als de zang niet meewerkt, wordt het slepende karakter hiermee enkel benadrukt. Of Hope and Glory biedt kortstondig hoop op een moment van spanning als Jurriaan Visser een aardige toetsenpartij inzet, maar zijn broer helpt de goede bedoeling langzaam doch vakkundig om zeep.

Het gaat evenwel te ver om de zanger overal de schuld van te geven. Ook bij de rest van de band lijkt de technische bagage op zichzelf wel in orde (hoewel het drumwerk van Berry Hoogeveen nu en dan gevaarlijk dicht langs Mick Pointer-achtige houterigheid scheert), maar de hele plaat ademt een gebrek aan overtuiging. Phoenix probeert een aardige ballade met meer akoestische accenten te zijn (niet alleen de titel doet aan Wishbone Ash denken), Drought doet iets leuks met tempowisselingen en verspreid over de cd horen we diverse sympathieke ‘vintage’ toetsenklanken, maar het eindresultaat klinkt naar tekentafelideeën zonder onderlinge chemie.

Nu de band zich niet meer achter een slechte geluidskwaliteit kan verschuilen, kunnen we Sideways nog beter op de inhoud beoordelen. En dat valt niet mee: ook “Fate” is niet meer dan een lage middenmoter… in het gunstigste geval.

Casper Middelkamp