SidewaysAlbum

Deze Nederlandse symfonische rockband brengt net voor hun tienjarige bestaan het derde album “Fear Of Living” uit. Sideways is een hechte band – die sinds hun ontstaan in 2003 in dezelfde samenstelling speelt – en ze maken muziek die teruggrijpt naar de zeventiger jaren rockmuziek, tijdens het ontstaan van de punk. Onder andere door de stem van Alex Visser moet ik sterk denken aan Roxy Music met Bryan Ferry.

De muziek doet mij enerzijds denken aan de experimentele rockmuziek – of de proto-punk bands uit de jaren zeventig van de vorige eeuw – met een no nonsens houding en recht voor zijn raap muziek zonder muzikale perfectie na te streven. Een referentie naar The Velvet Underground, waaraan zovele alternatieve rock bands worden gekoppeld, is te maken. Anderzijds zijn er ook invloeden van de symfonische rockbands die begin zeventiger jaren sterk in opkomst waren, waarbij juist de nadruk lag op ingewikkelde composities en lang uitgesponnen nummers. Denk aan de vroegere albums van Genesis en Gentle Giant. Ook de referenties met de eerste albums van Marillion is te maken.

In bovenstaande alinea wordt een aantal referenties gegeven waar menig band jaloers op zou worden. Daarnaast ligt de muziek die Sideways probeert te maken op het snijvlak van tegenstrijdige muziekstromingen. Een lastige opgave die maar ten dele wordt waargemaakt. Ten eerste kan deze band niet in de schaduw staan van genoemde bands, daarvoor klinkt het gewoon niet professioneel genoeg. Maar ook de conflicterende muzikale invloeden lijken niet goed verenigd te worden op dit album.

Luister bijvoorbeeld naar Forgotten dat met een rustig tempo begint, zacht slepende gitaar en een kalm drumtempo. Na ruim een minuut lijkt het ritme te versnellen waarbij vooral de gitaar het tempo opzweept. Als Alex Visser begint te zingen, zakt het tempo weer in en zijn we beland bij de basisingrediënten van elke band – zang, gitaar, toetsen, basgitaar en drums. De eenvoud van deze basiselementen slepen ons door het nummer. Ongeveer op de helft van nummer verandert de melodie, waarbij de patronen complexer worden en de Genesis-referentie zeker uitgeprobeerd wordt. Daarna vernemen we nog een tempowisseling op driekwart van het nummer, waarna een gitaarsolo toegevoegd wordt. En natuurlijk wordt het nummer afgesloten door het refrein nogmaals te herhalen, waarbij overigens de gitaarsolo heerlijk blijft doorklinken.

Sideways maakt interessante muziek die vooral liefhebbers van de muziek uit genoemde tijdsperiode (mijn tienerjaren) aan zou kunnen spreken. Ook liefhebbers van de zogenaamde retro-prog moeten dit album maar eens proberen. Degenen die progressieve muziek toch vereenzelvigen met progressie moeten dit album misschien maar laten liggen.

Mario van Os