Sieges EvenAlbum

Terwijl de band werkloos thuis zit te wachten tot de handblessure van gitarist Markus Steffen geneest, komt de eerste liveplaat van Sieges Even uit. Dat de band, die ruim twintig jaar bestaat, zo lang gewacht heeft met het uitbrengen van een concertregistratie is op zich niet verwonderlijk; de band heeft in die twintig jaar ook veel pauzes gehad, waaronder één van wel acht jaar. Daarbij heeft de band met het laatste studioalbum “Paramount” een meesterwerk in handen. De opnamen dateren dan ook van 2007, toen de band dat album aan het promoten was. Vijf nummers van “Paramount” vinden we terug op “Playgrounds”, naast stukken van “The Art Of Navigating By The Stars” en – en dat is wel bijzonder – het 17 jaar oude “A Sense Of Change”.

“Playground” is een album om trots op te zijn. De band klinkt live bijzonder indrukwekkend, al had ik in het begin wat moeite met de productie. De basgitaar van Oliver Holzwarth knort niet, maar klettert, zodat zijn virtuoze spel meestal klinkt als een setje steeksleutels dat tegen elkaar rammelt. Je hoort dat hij erg snel speelt, maar toonhoogte is niet te onderscheiden. Daar staat tegenover dat het geluid bijzonder open is, waarbij de zang van Menses helder boven de muziek uitstijgt. Dat is belangrijk, want Menses is Sieges Even’s grootste troef. Tenzij de band de stukken in de studio nog een extra likje heeft gegeven, durf ik te verdedigen dat Menses de allerbeste progzanger is die er rondloopt. Leuk dat hij uit Nederland komt!

Een beetje achterdochtig ben ik wel, want ook de achtergrondkoortjes zijn om door een ringetje te halen en dat is live meestal een struikelblok. Maar het voordeel van de twijfel dicteert toch enthousiasme over deze prestatie. Loepzuiver en toch krachtig tilt Menses de band naar een hoger niveau.

Vanuit muzikaal oogpunt valt me op dat Siegs Even live veel meer op Rush lijkt dan op de studioalbums het geval is. Waarschijnlijk speelt de klank van de basgitaar hier ook weer een rol, maar ook het ontbreken van overdubs dwingt de band op het podium tot een spartaanser geluid. De band werkt ook aan die vergelijking mee door wat men speelt. Hele passages van een stuk als The Waking Hour hadden ook op “Moving Pictures” van Rush kunnen staan. In These Empty Places citeert de band zelfs uit Red Barchetta!

Gelukkig heeft de band intussen ook een volstrekt eigen smoel en repertoire, zodat die citaatjes eerder grappig zijn dan storend. Ook de oude nummers, oorspronkelijk gezongen door Franz Herde, krijgen in de nieuwe bezetting een fris kleurtje en horen er weer helemaal bij.

“Playgrounds” bewijst voor mij dat Sieges Even niet alleen één van de beste prog-rock bandjes van het moment is, maar zeker live bijna niet te kloppen is. Nou maar hopen dat de blessure van Steffen binnen niet al te lange tijd geneest, zodat optredens in Nederland weer tot de mogelijkheden behoren.

Erik Groeneweg