De Duitse band Sieges Even genoot in het verleden enige bekendheid, maar na hun vijfde studioalbum “Uneven” uit 1997 was het stil rond het ensemble uit Munchen. Nu echter is de band terug, sterker dan voorheen en dit is voornamelijk dankzij een ingrijpende bezettingswissel: zanger Jogi Kaizer is vervangen door een ras-Hollander: Arno Menses uit Rotterdam. Ik betwijfel of deze zanger het zingen aan de haven geleerd heeft, daarvoor klinkt hij simpelweg te beschaafd, maar, mama mia, wat een stem! Niet alleen heeft hij alle zanglijnen en refreintjes ingezongen, ook heeft hij alle koortjes voor zijn rekening genomen. Opvallend aan zijn stem is dat hij veel kracht en volume heeft, terwijl hij absoluut niet rauw of schor klinkt, zijn zang is zonder uitzondering zeer zuiver.
De nummers op deze zesde studioplaat, “The Art Of Navigating By The Stars” klinken stuk voor stuk zeer gemoedelijk, liggen goed in de oren maar zijn desondanks complex opgebouwd. Naast de zang van Menses wordt het geluid ook in zeer grote mate bepaald door het werk van gitarist Markus Steffen. De man speelt voornamelijk met weinig distortion, maar vaak produceert hij meerdere lagen over elkaar met verschillende geluiden en partijen en laat zo de muziek zeer helder doch goed gevuld klinken. Door het aangename, veelzijdige gitaargeluid worden de toetsen nergens gemist, door toevoeging daarvan zou waarschijnlijk het geluid snel dichtslibben.
De muziek van Sieges Even laat zich moeilijk definiëren. Het is een hybride vorm van symfonische rock en progressieve metal, waarbij het metalgedeelte voornamelijk ligt in de bas- en drumpartijen van de broertjes Holzwarth, soms laat Alex Holzwarth zijn dubbele bas lekker roffelen, terwijl de bas van broer Oliver dreigend ronkt. Als referenties komen verschillende bands bij me op, waarvan Rush misschien nog wel het meest de lading van de muziek omvat. Het gitaarspel van Markus Steffen doet me regelmatig denken aan Steve Howe en daarmee is de vergelijking met Yes ook op zijn plaats. Zijn “metalkant” refereert dan weer sterk aan de stijl van Jim Matheos (Fates Warning, OSI). De atmosferische stukken doen me wel eens denken aan een toegankelijkere, vriendelijkere vorm van King Crimson. Ook komt mij vaak Fates Warning voor ogen, en dan met name de plaat “A Pleasant Shade Of Gray”. Al deze invloeden echter liggen niet altijd dik in de muziek, Sieges Even heeft een zeer eigen geluid, dat onder andere gekenmerkt wordt door de veelvuldige herhaling van de hoofdthema’s van een nummer.
Aangaande de nummers, niets dan goeds. De eerste track, het titelnummer, is feitelijk niets anders dan een intro met geluidseffecten. Een huilende baby luidt in dit intro het volgende nummer in, The Weight, dat gelijk het langste nummer is dat deze plaat ons te bieden heeft. Wat een dynamiek wordt hier tentoongesteld! Nagenoeg akoestische stukken worden afgewisseld met ruige loopjes die me zelfs aan Dream Theater doen denken, waarbij de bas van Oliver Holzwarth gromt dat het een lieve lust is. De zang is, zoals al eerder gezegd, wonderschoon. De samenzangrefreintjes geven deze plaat af en toe zelfs een poppy smaakje, maar zo’n licht, frivool smaakje kan geen kwaad. Een Hoegaarden kan ook goed smaken, niet alles hoeft Guinness te zijn…
Het volgende nummer, dat de inspirerende titel The Lonely Views Of Condors draagt, kent veel Fates Warning-invloeden. Wat een geweldig nummer! Het wordt afgesloten met fraaie ‘samenzang’ van Menses, waarna Alex Holzwarth nog eens een flinke roffel op zijn dubbele bas weggeeft. Unbreakable is weer zo’n juweeltje. Een nagenoeg akoestische gitaarriff luidt het nummer in, waarna al gauw de werkelijk loodzware baslijn van Oliver zijn intrede doet, die hierin begeleid wordt door zijn broer Alex, die in een laag tempo mee trommelt. De zang van Menses klinkt erg droevig in dit nummer. Dan komt er een instrumentale passage waarvan met name het begin mij sterk doet denken aan Dream Theater, maar dan in een lager tempo en een wat lager ‘kijk mama, zonder handen’ gehalte. Dit is zeker één van de beste nummers van de plaat.
Eigenlijk zijn alle nummers op deze plaat hoogtepuntjes an sich. Is er dan niets negatiefs te zeggen over deze plaat? Het enige wat mij soms minder zint, is dat de nummers onderling niet veel verschillen qua structuur, maar dit is dan ook weer een kracht van de plaat. Zo klinkt het geheel immers zeer coherent en door de kwaliteit van het gebodene stoort dit absoluut niet.
Een zeer grote pluim verdient de productie. Deze plaat is werkelijk kristalhelder, elk detail kan onderscheiden worden en over de koptelefoon is dit nog meer een groot genoegen om te beluisteren. Ik krijg hier bronwater-ideeën van: ‘Spa, het zuiverende water’. Dat is dan ook wat zanger Arno gedronken moet hebben…
De heren hebben acht jaar de tijd genomen om over deze plaat te prakkiseren, maar dit rentreealbum is er dan ook naar. De mannen van Sieges Even verstaan duidelijk de kunst van het navigeren op de sterren, want de hemellichamen hebben ze recht naar Schateiland gebracht, waar ze deze rijkdom hebben ontgonnen… Wat verwacht je anders met een bemanningslid uit ’s werelds grootste havenstad aan boord? Ik zou dus zeggen, haal uw zeekaarten en astrolabium tevoorschijn, richt uw blik op de Octans en bepaal uw route naar de platenzaak. Daar namelijk is “The Art Of Navigating By The Stars” op te doen…
Christopher Cusack