Silent EyesAlbum

Ik moet zeggen dat ik nog nooit van Keelan Butterick gehoord heb. Voorafgaand aan het schrijven van een recensie vind ik het dan ook mijn plicht om enig vooronderzoek te plegen. Na wat speurwerk kwam ik erachter dat eerdergenoemde multi-instrumentalist in 2016 met zijn band Stare At The Clouds een best wel dik prog-metal album heeft afgeleverd. Toen ik het schijfje van zijn solo-project Silent Eyes bij mij op de mat viel waren de verwachtingen dan toch wel hoog gespannen, mijn interesse was immers gewekt.

Zijn eerste EP, “s/t” is een grotendeels autobiografisch werk van Keelan Butterick, die dit album samen met drummer Alex O’toole en producer Alex Wilson uit de grond heeft gestampt. Het project is ontstaan op een eenzame oudjaarsavond. Een avond waarop men normaal de sores van het afgelopen jaar achter zich laat en het nieuwe jaar met een frisse blik verwelkomt. Voor Keelan was dit echter niet aan de orde, depressief en onzeker over zijn toekomst. Toch besloot hij naar binnen te keren met wat hulp van zijn akoestische gitaar, wat resulteerde in nieuwe muziek.

Het resultaat van deze periode van reflectie is een EP van ongeveer een half uur vol rustige, melancholische popnummers. Muzikaal ligt Silent Eyes met “s/t” mijlenver verwijderd van de muziek van het eerder genoemde Stare At The Clouds. Waar de laatstgenoemde band zich manoeuvreert binnen de progressieve metal en zich laat kenmerken door vette grooves en lekkere ritmes, lijkt Silent Eyes meer het project van een singer songwriter met potentie. Als recensent is dat even schakelen, maar de veelzijdigheid mag worden gecomplimenteerd. Ik waardeer het wel wanneer een artiest zijn solocarrière inzet als speeltuin om nieuwe wateren te verkennen.

Het grote nadeel aan een album als dit (wat ik zojuist het predicaat ‘singer songwriter’ heb gegeven maar me bij nader inzien ook wat doet denken aan bijvoorbeeld een ingekrompen Kensington) is dat de artiest vaak wat doordraaft in de melancholie en het bedrieglijke simplisme van de nummers. Op den duur begint het een beetje zeurderig en eentonig aan te voelen. Begrijp me niet verkeerd, het is een heerlijk ontspannen plaat met nummers die makkelijk in het gehoor liggen en teksten die echt wel kunnen raken als je er in duikt, maar wat meer variatie had het album de broodnodige impuls gegeven die het in mijn ogen van een gemiddeld album naar een goed album had weten te brengen.

Wel moet ik mijn complimenten geven aan de zang, want hoewel ik deze soms ook tegen het zeurderige aan vind zitten moet ik toegeven wat er een zekere warmte schuilt in Butterick’s stemgeluid. Daarnaast wordt op bepaalde punten in het nummer een zeer aangenaam meerstemmig effect behaald wat de nummers toch nog iets van eigenheid meegeeft. Qua productie is het album prima afgewerkt, niet bijster noemenswaardig, het past gewoon bij indie-singer-songwriterig album als “s/t”.

Als ik dan een conclusie zou moeten geven aan dit verhaal is dat het een prima debuut is van een nieuw project, de muziek ligt makkelijk in het gehoor, de teksten zijn prima en die worden aardig gezongen. Het is gewoon dat ik de muziek net te oppervlakkig vind voor het gevoel dat het over wil brengen en dat de nummers te eentonig zijn om als album boven het maaiveld uit te steken. Ik ben wel zeer benieuwd hoe dit project zich zal evolueren, mocht er een vervolg komen.