Silent RunnersAlbum

Soms is het best een keertje lekker om de grenzen van het genre op te zoeken. Binnen de progressieve rock is met een flinke hoeveelheid sub genres genoeg diversiteit aanwezig. Het onderhavige plaatje van het Amsterdamse Silent Runners zoekt echter wel de uiterste buitengrens van het genre op.

“The Directory” is het eerste volwaardige album van deze groep, nadat er in 2015 al een EP was verschenen met een zestal nummers. Wat de band ons voorschotelt is een kruising van post punk en new wave, vermengd met een heel klein vleugje progressieve rock. Donkere synthesizerklanken worden gecombineerd met een zeer prominent aanwezige basgitaar, terwijl de gitaar hier vooral dienstbaar wordt ingezet. De muziek doet sterk aan die van Joy Division denken, mede door het feit dat zanger Dolf Smolenaers nog het meest klinkt als een kruising tussen Ian Curtis (Joy Division) en Tom Smith (Editors).

Toch is het vooral het toetsenwerk van Joep Gerrits dat de muziek van Silent Runners zijn smoel geeft. Zijn af en toe hypnotiserende spel slingert je zo terug de jaren tachtig in. Wanneer dit album in dat decennium zou zijn verschenen, zou het absoluut hoge ogen hebben gegooid. En ondanks de terughoudende inzet van de gitaar zijn de momenten waarop dit instrument wel wat prominenter wordt gebruikt gelijk heerlijk genietbaar. Een mooi voorbeeld is het naar The Cure neigende Nobody Here.

Het album kent geen enkel zwak nummer. De elf nummers zijn zonder uitzondering pakkend en af en toe zelfs dansbaar. Het bezwerende Cavemen zal moeiteloos een festivaltent volledig uit zijn dak laten gaan en het prachtige, intrigerende, instrumentale titelstuk zorgt voor een waardig slotakkoord. De conservatieve prog fan zal hier waarschijnlijk niet veel van zijn of haar gading vinden, maar vind je het leuk om zo nu en dan je muzikale horizon wat te verbreden, dan is dit een band om in de gaten te houden. Zeker voor liefhebbers van Depeche Mode en het oude werk van Simple Minds zeer aanbevelenswaardig.

Ralph Uffing