SilhouetteAlbum

Il Rubicone is een riviertje in het noordoosten van Italië. Julius Caesar trok het riviertje met zijn legioenen in 49 voor Christus over en raakte hierdoor in conflict met de Senaat, waardoor een staatsgreep onvermijdelijk bleek. Sindsdien staat de Rubicon oversteken voor een betwistbare daad stellen, waarna er geen weg meer terug is. De Nederlandse band Silhouette lijkt met zijn derde cd “Across The Rubicon” de weg naar het verleden te hebben willen afsluiten. Na het opwarmertje “A Maze” (2006), verbaasde de band vriend en vijand in 2009 met “Moods”, dat werkelijk prachtig symfonisch werk bevat. De vraag was of Silhouette hier nog ooit overheen zou kunnen. Ik kan alvast verklappen: het is de heren met glans gelukt!

Silhouette biedt ons symfonische hoogstandjes, met hele vette knipogen naar de jaren ’70 en ’80.  Liefhebbers van weelderig toetsenwerk, uitgevoerd in meerdere lagen met veel tempowisselingen en solo’s, doorspekt met lekker gitaarwerk en warme zang, kunnen eigenlijk niet om “Across The Rubicon” heen. De gitaar zorgt voor de nodige stevigheid in de composities, maar echt heavy wordt het nooit. Verwacht geen vernieuwende vondsten, maar maak je op voor een warm bad van overbekende en louterende melodische klanken. De muziek roept beelden op van Genesis, Marillion, Barclay James Harvest, Pink Floyd en IQ.

Slechts gehuld in een doorzichtig gewaad van toetsen en akoestische gitaar steekt Silhouette in het titelnummer direct de rivier over met aangrijpende (samen)zang. Dit nummer loopt soepeltjes over in Breathe, dat een iets stevigere inzet kent. We zijn dan direct bij een van de hoogtepunten van de cd beland. Na dik elf minuten prog van de bovenste plank hebben we een ware epic beleefd met tempowisselingen, forse uithalen, ingetogen passages, fraaie overgangen en geweldige solo’s op toetsen en gitaar. Na zoveel fraais zou het voor mij gewoon mogen stoppen, maar we zijn pas op een kwart van de cd.

Inmiddels is dan al duidelijk geworden wie de lakens uitdeelt binnen dit Utrechtse gezelschap: toetsenist Erik Laan. Hij weeft de melodielijnen ragfijn aan elkaar met geweldig spel. We horen uitgesponnen passages, soms drie lagen dikke toetsen, dan weer ingehouden pianostukken en afwisseldende solo’s op verschillende synthesisers, waar symfomanen zich de vingers bij aflikken. Hij gaat hierbij smaakvolle duels met gitarist Brian de Graeve niet uit de weg. Deze Brian komt soms heel mooi uit de hoek met een solo, maar blijft toch vaak in de schaduw van Laan en in dienst van de melodie. Voor ‘de balans in het elftal’ zou hij voor mij best wat meer op de voorgrond mogen treden.

Empty Places en When Snow’s Falling Down vormen tezamen een nostaligsche terugblik naar de jeugd van de zanger. Emply Places vormt een welkom rustpuntje na de uitspattingen op Breathe, met een hoofdrol voor zang, piano en orchestraties. Het eind van dit tweeluik is iets pittiger, met de nodige toetsenerupties. Er verschijnt ook nog een kinderkoortje ten tonele, iets wat voor mij dan weer niet per se hoeft.

In het tweede nummer dat ruim elf minuten klokt, Anybody, roept Silhouette een onderzeese sfeer op. Niet toevallig, want het thema is een onder water gestrande onderzeeër. Drummer Jos Uffing  zingt hier. Hij wisselt de zang gedurende de cd af met De Graeve, terwijl Laan ook nog een keer zijn keeltje opzet. Alle drie doen dit overigens behoorlijk goed. De afsluiter van de trilogie der elfminutennummers Don’t Stop This Movie is evenals de andere twee volgestopt met avontuurlijke melodieuze muziek, waarvan je niet wilt dat het ophoudt. MaryO deelt nadrukkelijk in de feestvreugde met elegant fluitspel. De veelvuldig gezongen regels ‘Nobody knows (but me)’ zullen tijdens concerten geestdriftig worden meegebruld.

Maakt Silhouette rechtomkeert, terug de rivier in, het verleden tegemoet? Geen sprake van! Met deze derde schijf heeft de band zich wat mij betreft definitief in de bovenste regionen van de Nederlandse prog genesteld. Wat hebben ze een groei doorgemaakt! Deze vier mannen koppelen vakmanschap aan liefde voor de muziek. Composities die staan als een huis, heerlijke melodielijnen, vormgegeven door knap toetsenwerk en welkom aangevuld met goed gitaarspel en zang zorgen voor een uurtje puur luistergenot.

Een riviertje oversteken is één, maar dat moet nog beter kunnen. Ik denk zelf minimaal aan het ruime sop.

Fred Nieuwesteeg