Silhouette & Knight AreaConcert

Zomaar een herfstachtige zaterdagavond eind oktober. Reeuwijk, een vlekje in de boezem van het Groene Hart van Nederland. Loose End, een zaal die niet te boek staat als een zaal waar vaak ‘live’ progressieve rock op het menu staat. Een gezellige zaal in een huiskamersfeer waar deze avond toch zo’n dikke 120 mensen een weg naar hadden weten te vinden.
Op deze avond, die vanwege de beëindiging van de zomertijd een uurtje langer klokte, stonden twee oer-Hollandse symfo-groepen op het podium. Groepen waarvan bekent staat dat zij vreemd genoeg buiten Nederland beter boeren dan daarbinnen: Silhouette en Knight Area. Enerzijds Silhouette, afkomstig uit Utrecht, als groep onervaren maar wellicht aan de vooravond van een mooie toekomst. Knight Area, de Boskopers die zo langzamerhand gepokt en gemazeld zijn door grote optredens buiten ons land.

Silhouette
Het was het eerste optreden sinds dik een jaar voor deze sympathieke Utrechtenaren, hobbyisten die wellicht nooit de supersterrenstatus zullen bereiken, maar absoluut wel liefhebbers van traditionele symfo. En dat was te zien en te horen. Vlak voor aanvang van het optreden was men licht nerveus, ook de eerste nummers kwam men niet geheel vrij van zenuwen door. Wat kleine (technische) geluidsproblemen waren daar ook de oorzaak van. Het begin was gelijk gedurfd met Ocean Of Life, een nummer van het debuutalbum “A-maze“.

Drummer Jos Uffing was met zijn drumstel rechtsvoor op het podium opgesteld. Naast drummen neemt hij ook veel zangpartijen voor zijn rekening. Gepassioneerd, theatraal en met vol overgave zong hij het openingsnummer, waarbij hij zelfs achter zijn drumstel vandaan kwam. Hij geeft de nummers daarmee dat kleine beetje extra. Na Concert Hangover, een nummer van de eerste helft 2009 te verschijnen cd “Moods”, verdwenen de zenuwen tijdens het zeer sterke Don’t Treaten. De kracht van de groep komt hier in vocaal opzicht goed naar voren. Meerstemmige zang van Jos Uffing, Brian de Graeve en Erik Laan.

Met name De Graeve had het vrij zwaar om naast zang en gitaar om te gaan met een storende ‘geluidskronkel’. Het was alsof hij daarmee en daarna alle zenuwen van zich afgooide, want zijn vocale kwaliteiten kwamen op Second Time Down goed naar voren. Hoogtepunt van het optreden was het nieuwe nummer Anybody, een nummer wat het nieuwe album helaas niet zal halen. Weer die theatrale zang waar je wellicht van moet houden. Met Seize The Night werd het langste nummer van “A-maze” en de avond gespeeld. Een heerlijke toetsensolo van Laan werd de goed gevulde zaal ingestuurd. Dat Erik Laan naast een ervaren en verdienstelijk toetsenist ook erg goed kan zingen, liet hij horen op Long Distance. De man is samen met de immer onverstoorbaar bassende Gerrit-Jan Bloemink toch het grote rustpunt binnen de groep, een man ook met veel podiumervaring. Na een uur kwam een einde aan wellicht geen hoogstaand, maar zeker wel een goed en gepassioneerd optreden van een groep die met hun komende album definitief uit de schaduw zal treden.

Knight Area
Het tweede deel van de avond was ingeruimd voor de ervaren groep Knight Area. Ook deze avond was een deel van de vaste en trouwe schare fans weer vertegenwoordigd. Het is altijd weer hartverwarmend om een optreden van deze Boskoopse groep bij te wonen. Na een succesvol optreden in Montreal werd Loose End volledig plat gespeeld. In deze zaal onder meer twee uit Duitsland afkomstige fans die speciaal voor Knight Area waren overgekomen. De groep speelt nu al weer enige tijd dezelfde, van de eerste twee albums afkomstige, nummers aangevuld met wat nieuw werk. Toch zal men ze nooit kunnen betrappen op het routinematig afwerken van een optreden, daar is dit kwintet gewoon veel teveel liefhebber voor.

Ook op het podium is immers sprake van groot spelplezier. Voordat de toeschouwers het doorhadden denderden Exit LUMC en Conspiracy de zaal in. Het geluid stond nu wel als een huis. Naast de oude vertrouwde nummers werd ook een drietal nummers gespeeld van het eind 2009 te verschijnen nieuwe album. Misschien ligt daar wel een klein probleem voor Knight Area, want je moet je afvragen of de tijdspanne tussen het tweede en het nieuw te verschijnen album niet te groot is. Aan de andere kant moet ik concluderen dat het publiek geen genoeg kan krijgen van nummers als The Sun Also Rises, het energierijke Mastermind en het vocaal erg sterke Dreamweaver. Daarmee komen we gelijk aan bij zanger Mark Smit, een man die een haarfijn gevoel voor show heeft maar op dat vlak nooit (meer) zal overdrijven. Kleedde hij zich in het verleden gedurende een optreden nog wel eens een paar keer om, deze keer hield hij zijn modieuze hemd de gehele avond aan. Het contact met het publiek werd ook door geen van de groepsleden verloren, al was dit voor de steeds harder meppende drummer Pieter van Hoorn vrij lastig. Toch lijkt het alsof deze man uit Oosterbeek zijn drumstokken steeds luider laat spreken.

Het laatste nummer van de reguliere set was traditiegetrouw ingeruimd voor A Different Man Part 2, waarin een absolute hoofdrol is weggelegd voor gitarist Mark Vermeule. Er zijn in ons land weinig gitaristen die een dergelijke slepende gitaarsolo beheersen. Zonder toegift komt de groep van de veel te bescheiden Gerben Klazinga niet weg. De wens van het publiek werd vervuld met Mortal Brow, waarin Gijs Koopman weer mocht demonstreren wat een machtig geluid er uit zijn baspedalen komt. Tegelijkertijd werd deze immer grimas trekkende en over het podium bewegende bassist een paar minuten aan zijn podiumstek gebonden. Het is en blijft een nummer wat altijd te kort duurt. De groep werd daarom ook aangespoord om een tweede toegift te spelen. Deze eer viel te beurt aan het nieuwe nummer Massive (werktitel). Een nummer wat wellicht de vreemde eend in de bijt van de groep is. Na een uur en drie kwartier was het live repertoire uitgeput, de bierpomp gelukkig niet.

Hans Ravensbergen (verslag)
Hans van Son (fotografie)