SilhouetteAlbum

Anno 2017 is over de staat van de wereld niet zo heel veel goeds te melden. We worden omringd door problemen en overspoeld met bedreigingen en ellende. Dit is iets wat Erik Laan en Brian de Graeve als tekstschrijvers van het nieuwste album van Silhouette ook goed in de gaten hebben, getuige de thematiek en teksten van “The World Is Flat (And Other Alternative Facts)”. Gelukkig wordt de pijn wel verzacht door de prachtige muziek die ook op het album te vinden is.

En ondanks de hier en daar tamelijk zware thematiek, kent het album ook de nodige haast euforische momenten. Het begint al met de ijzersterke opener March Of Peace, wat een heerlijke up-tempo meezinger is. Eén keer per dag opzetten is voldoende om het de hele dag in je hoofd te laten zitten. Brian de Graeve laat hier bovendien een fraai staaltje tekstschrijven zien, door de tekst van dit anti-oorlog nummer vol te stoppen met een heleboel titels van bekende nummers over oorlog. Erg knap!

Het daaropvolgende The Flow blijkt het groeibriljantje van de plaat te zijn. Aanvankelijk lijken de bijna negen minuten wat onopgemerkt voorbij te gaan, maar na enkele luisterbeurten dringt het zich steeds meer aan je op. Het begint rustig, maar het bevat ook een zeer intens middengedeelte en einde. De mooie inkleuring van de gastmuzikanten op viool, hobo en fluit maken het helemaal af, evenals de schitterende gitaarsolo aan het einde. De zang is hier bijna lieflijk te noemen. En deze zang van de heren Laan en De Graeve is individueel misschien wel een beetje een acquired taste, wanneer ze samen zingen is het niet te versmaden.

Toch vinden we het allerlekkerste ongeveer halverwege. Symphony For A Perfect Moment is met bijna achttien minuten het langste nummer dat de band ooit opnam, maar het had wat mij betreft eens zo lang mogen duren. Het in vijf stukken opgedeelde nummer bevat alles wat een goede epic dient te hebben. Het nummer is voor het overgrote deel geschreven door toetsenman Erik Laan en het bevat natuurlijk genoeg mooie stukken op de klavieren, waaronder in A Perfect Moment wat fraaie solo’s op mini-Moog en orgel. De twee instrumentale delen bevatten vooral ijzersterk gitaarwerk van Daniel van der Weijde. Het doet je haast schreeuwen om meer. Het flitsende spel van de hele band doet hier sterk aan het vroegere werk van Neal Morse denken. Ook hier is een compliment voor de tekst – die zowel melancholische als gelukzalige gevoelens oproept – op zijn plaats.

Na deze zegetocht mag Van der Weijde zijn talenten laten horen op het akoestische rustpuntje Sakura. Hij laat op het hele album goed horen waarom de band hem graag wilde inlijven na een optreden tijdens een Marillion weekend in 2013. Zijn duels met de toetsen van Laan nemen af en toe Dream Theater-achtige proporties aan

Hoewel oudgedienden Laan en De Graeve de hoofdmoot van het schrijfproces voor hun rekening hebben genomen zijn de overige (jongere) groepsleden dit keer actiever betrokken geweest bij het componeren van de nummers. Het geeft het album in elk geval de nodige schwung en dat is goed nieuws voor de toekomst van de band.

Na het mooie slotakkoord Turn It Off, met wederom prachtige bijdragen van de gasten op fluit, hobo en hoorn, kan de conclusie alleen maar zijn dat Silhouette zijn naam als één van de belangrijkste vaandeldragers van de Nederlandse prog scene hier volledig waarmaakt. Het zet de opgaande lijn van de voorgaande albums helemaal door. De neo-prog van voorgaande albums is nog volop aanwezig, maar de band slaagt er in ook andere bronnen (Genesis, een beetje folk, een vleugje prog metal) aan te boren. Verplichte aanschaf derhalve!

Ralph Uffing