Silv Album

Silvain Goillot is de drummer en componist van de Franse symfonische rockband Maldoror. Toen deze band ermee stopte, richtte Goillot samen met Benoit Campedel en Christophe Bellières de groep Apairys op.

Eind 2019 bracht deze band het album “Vers La Lumière” uit. Al voordat Goillot met Apairys begon, had hij al het idee om een solo-album te maken. Dit is dus “Dernière Lumière Avant La Nuit” geworden. In het Nederlands vertaald: ‘het laatste licht voor de nacht’. Ik vind het een heel passende titel, want Silvain Goillot schotelt ons onder de naam Silv mysterieuze muziek voor. De muziek is zwaar elektronisch, ondersteund door drums en gitaar.  Daar komt nog bij, de typische Franse, wat theatrale manier van zingen. Interessant is verder dat Silv krachtige, haast punkachtige wendingen in zijn nummers verstopt.

Een voorbeeld hoe het werkt is het titelnummer. Dat begint met industriële elektronica, gevolgd door een gitaarsolo met een wat oosters sfeertje. Daarna schakelt het nummer helemaal terug en over een toetsentapijtje en sfeervol gitaarspel zingt Goillot haast chansonachtig. De vervormde zang versterkt de mysterieuze en broeierige sfeer nog meer. En plots is het nummer dan ook afgelopen. “Dernière Lumière Avant La Nuit” begint met Haarp. De elektronica zorgt voor repeterende kilheid. Gouillots stem ademt dan weer emotie. Wat dan volgt is dat de muziek springeriger wordt; ‘uit het niets’ is er een solitaire gitaarsolo waarna de muziek terugkeert naar de elektronica en snel langzaam uitdooft.

Ga nu niet zeggen: ‘beste recensent, u verkondigt tegenstrijdigheden’, want het tweede nummer combineert met hetzelfde gemak elektronische, symfonische en new wave elementen. Een  intrigerend nummer is Le Maison. Een zeer mysterieus en afwisselend nummer. Welke kant het ook opgaat, er ligt een donker dekentje over de muziek. De twee laatste nummers, Persistance en Numérologie zijn in mijn ogen de meest progressieve nummers van deze cd. Persistance is een nummer dat bol staat van de melancholie. Na een rustig begin met een bevend zingende Goillot, volgt een heftig stukje dat eindigt in haast traditionele symfonische rock.

Het slotnummer Numérologie is ook bijzonder. Na een gitaarsolo begint een swingend stukje met de nodige fanfare-elementen. Dit evolueert langzaam maar gestaag in zwaar symfonische toetsenpartijen alsof de jaren ’70 plots tot leven zijn gekomen. En ook dit nummer eindigt weer abrupt, de luisteraar in verbijstering achterlatend.

Hoe dan ook, Silv heeft een intrigerend album gemaakt. De combinatie van de mysterieuze sfeer, de kilheid, de warmte en de afstandelijkheid van de Franse taal en de symfonische elementen zorgen ervoor dat dit ‘laatste licht voor de nacht’ interessant is om naar te luisteren.