Silver LiningAlbum

Het hoesje doet je al het ergste vermoeden. Nee, he? Niet weer een cd vol elfjes, dwergjes en draakjes in een fantasieland vol geheimen, avonturen en gevaarlijke gebeurtenissen. Maar dat is precies van de Franse band Silver Lining hier op hun debuut “The Inner Dragon” tevoorschijn tovert. En, dat mag ook gezegd worden, het is best aangename muziek.

De band is geformeerd uit de resten van de mij onbekende Indelspeen, waarvan twee leden opduiken in deze formatie, en is reeds in 1998 opgericht. Voornaamste bandlid is evenwel componist, arrangeur en toetsenist Pascal Indelicato, zodat Silver Lining feitelijk zijn kindje is. En al is het kindje nog wat onvolwassen op dit debuut, het is in ieder geval een keurig jongetje die zich houd aan de regels van de symfonische rock. “The Inner Dragon” – dat uiteraard gaat over een vermeend gevecht met onze innerlijke demonen, verpakt in een wat kinderachtig verhaaltje – klinkt als een klok, en vertoont invloeden van Renaissance, Camel, Iona en – hoe kan het ook anders – Ange.

Er wordt wel wat gezongen, maar de muziek is voornamelijk instrumentaal. Dan excelleert de band, en met name violiste Annie Morel en gitarist Nicolas Mourachko springen er wat dat betreft positief uit. Hinderlijk is evenwel de spreekstem van Thierry Sportouche, die met een vrij zwaar Frans accent het verhaal gestalte moet geven. Dit doet echter niets af van het feit dat de muziek van grote klasse is, en dat de thema’s prettig over de luisteraar ontvouwen.

Een nummer als The Morning Dew springt er bijvoorbeeld uit. Het heeft een aanstekelijk en vrolijk thema, gedragen door violiste Morel, en er wordt lustig gesoleerd door zowel haar als ook Mourachko en Indelicato, terwijl het geheel transparant en cohorent blijft. De vertelstem nemen we dan maar weer even voor lief. Het korte The Desert Gate heeft Camel’s “Rajaz” als voornaamste invloedsbron, en op dit nummer waan je jezelf even in een oase van gitaarklanken.

Aan de andere kant zijn er ook dagen dat ik dit soort symfonische rock niet kan uitstaan. Er heerst zo’n stuitend naieve vrolijkheid over de plaat dat je er soms melig van wordt. Op dat soort momenten stoor ik me enorm aan de verhaalstem, en als Sportouche dan ook nog in Castaways meent te moeten zingen, weet ik helemaal niet waar ik het moet zoeken. En de melodie van Lovestalgia is deels gejat van Spirit Of The Water van Camel’s “Moonmadness”, maar dan een klasse minder.

Maar als ik dan weer het vrij lange The Inner Dragon beschouw, kan ik alleen maar mijn petje afnemen voor Silver Lining. Opnieuw is dit een nummer, gebaseerd op een enkel thema, waarover prettige solo’s worden uitgesmeerd. De productie is lekker ‘open’, alsof het live wordt uitgevoerd, en de viool van Morel (alhoewel telkens duidelijk afwezig) zit niet te ver vooraan in de mix, zodat zij nergens overheerst. Haar zigeuner-achtige stijl van vioolspelen zou mij normaal gesproken moeten irriteren, maar het is haar verdienste dat ik alleen maar meer van haar briljante spel wil horen. Zo is zij degene die het enorm simpele Arena/Marillion-achtige melodietje in A Powerful Wand naar een hoger niveau brengt met haar tegenmelodie en accenten, en niet te vergeten de solo aan het einde.

Ik kan niet stellen dat we hier te maken hebben met een klassieker, noch met een groep die potentie vertoont. Het betreft gewoon een lekker plaatje voor een luie zondagmiddag. Toch stel ik me de toekomst van Silver Lining zonnig voor. Ik hoop alleen van ganser harte dat de Fransen op een volgende plaat het ‘conceptidee’ durven te laten varen. Kom maar met een compleet instrumentaal gegeven. Het talent en de compositorische kwaliteiten zijn ruimschoots aanwezig.

Markwin Meeuws