Deze Amerikaanse band uit Ohio vestigde zich ruim vier jaar geleden in Beieren, Duitsland, om van daaruit heel Europa te veroveren. Gezien hun tourschema voor dit jaar hebben deze veroveringen tot nu alleen in oostelijke richting plaatsgevonden.
Zoals collega Mario van Os al vermeldde in zijn recensies van de voorganger van deze “Trick Of Light”, beweegt de muziek van Simeon Soul Charger zich veelal binnen de psychedelische rock uit de hippie-cultuur van eind jaren -60, begin jaren -70. Daarbij wordt het gebruik van authentieke percussie-instrumenten, maar ook diverse gebruiksartikelen die als percussie-instrument dienst doen, niet geschuwd.
Terecht vroeg Mario zich af of deze muziek nu progressief of juist retro genoemd moest worden. Het feit dat deze recensie hier te lezen is, geeft al aan dat er voldoende progressieve elementen in deze muziek te vinden zijn.
Op dit derde volwaardige album zijn de authentieke percussie-instrumenten en gebruiksartikelen zo goed als verdwenen en heeft de muziek zich in een meer song-georiënteerde richting ontwikkeld. Naast de psychedelische invloeden is met name het gitaarspel melodieuzer geworden, waarbij Rick Phillips met regelmaat slide speelt. Aaron Brooks beschikt over een prettig stemgeluid dat hij af en toe verrassend kan verdraaien. Daardoor doet de muziek me soms aan Cream en aanverwante bands uit die tijd in Engeland denken, met af en toe zelfs een poppy inslag. Voorbeelden hiervan zijn onder andere de nummers Heavy, Evening Drag en Jane.
Daarnaast worden de gitaren echter ook met regelmaat met de versterker maximaal op overdrive bespeeld, waarmee de heren hun zware Amerikaanse gitaarroots onderstrepen.
Ook de (droge) humor speelt hierin een grote rol. Luister maar eens naar Workers Hymn en kijk maar eens naar de diverse filmpjes op You-tube. Alleen al de uiterlijke verschijning van het kwartet, maar ook de prachtig beschilderde gitaar van Rick Phillips doen je weer terugverlangen naar de Summer of ’68.
Als je de juiste middelen hebt genuttigd, krijg je bij The Illusionist visioenen van Hans Klok in actie met zijn blonde manen wapperend in de wind.
Vermeldenswaardig is zeker het geweldig smerig gespeelde I Put A Spell On You waarin Aaron Brooks vocaal zijn uiterste best doet om in de buurt van de oorspronkelijke uitvoering van Screamin’ Jay Hawkins (ook afkomstig uit Ohio) te komen. Het walsje in het tweede couplet zou Hawkins waarschijnlijk beduidend minder kunnen waarderen.
“A Trick Of Light” is uiteindelijk een mooi vintage, maar ook gevarieerd album geworden. Van mij mogen de programmeurs van de Nederlandse poppodia hun blik wel eens naar het oosten richten en dit gezelschap wat meer Podiumraum naar het westen verschaffen. Ik zal zeker gaan kijken.
Math Lemmen