SimiusAlbum

Als je gaat googelen op de naam van deze Nederlandse band gaan je wenkbrauwen ongetwijfeld fronzen. Het is namelijk de Latijnse vertaling van ‘aap’. Opmerkelijk, maar ach, een beetje stoere rockband mag ook wel wat schoppen tegen de degelijke randjes die ons bestaan toch al wat saai maakt. Ook opmerkelijk, we hebben hier te maken met een echte familieband zoals bijvoorbeeld Anathema in de progressieve rock dat gedeeltelijk ook is. Drie van de bandleden zijn verwant aan elkaar, twee broers en daarnaast een neef. Dat wil niet zeggen dat bandlid nummer vier, Pim Lohmeijer, er maar wat bijhangt, integendeel zelfs.

De muziek van Simius kent vele gezichten. Zo lijken Interference en in mindere mate Lucid van een Green Day album afgesprongen te zijn, maar heeft het geheel ook trekjes van Nirvana en vleugjes Porcupine Tree. Ben je gecharmeerd of heb je wellicht een afkeer van de genoemde namen, de songs van Simius zijn ondanks alles benaderbaar voor een brede doelgroep. De arrangementen zijn niet bijzonder gewaagd, maar kunnen je goed onderhouden door het modieuze karakter en worden veelal episch gebracht. De band heeft naast passie voor progressieve rock ook affiniteit met klassieke muziek, getuige de naadloos geïntrigeerde klassieke intro’s van een aantal nummers. Dat daar kennelijk samples voor worden gebruikt, is een detail, het geheel klinkt immers meer dan uitstekend.

Naast de kundige composities heeft Simius in mijn ogen ook een ‘unique selling point’ in handen en dat zijn toch wel de geweldige gitaarriffs die de band in zijn muziek heeft ingebouwd. Die zijn namelijk meeslepend, krachtig en af en toe herkenbaar. Bijvoorbeeld de riff in Paradigm Shifted lijkt geïnspireerd te zijn door de jaren 80 hardrockbands en zou zo maar een soundtrack kunnen zijn van een ‘Rocky’ film. Maar daar blijft het niet bij, want zo nu en dan laten de gitaristen ook wat Floydiaans gitaarwerk horen en worden de fans van het album “Deadwing” van Porcupine Tree op hun wenken bediend.

Een ieder die mijn recensies vaker leest, weet dat ik nogal gevoelig ben voor het vocale aandeel in muziek en regelmatig (en graag) melding maak van mijn enthousiasme of teleurstelling. In eerste instantie was ik niet razend enthousiast van de stem van Laurens Kil, maar dat veranderde na een aantal circulaties van deze cd wel degelijk. Het klinkt niet onbelangrijk; zonder overdreven accent, verstaanbaar en wordt na een tijdje zelfs licht intrigerend. Je kunt het wat vergelijken met het geluid van Green Day zanger Billie Joe Armstrong. Ook die zanger is geen stemkunstenaar, maar klinkt toch aangenamer naarmate je vaker naar zijn cd’s luistert. Sommige zangers hebben die gave zonder dat het uitzonderlijke talenten zijn, in dit geval is dat met Laurens Kil ook het geval.

Wat mij betreft hoeft deze recensie niet als een broodje aap doorverteld te worden. Schaf deze cd bij de band zelf aan en laat je verrassen. Wellicht niet de meest geniale cd die je gehoord hebt, maar wel degelijk de moeite waard.

Ruard Veltmaat