Simon AppleAlbum

“River To The Sea” is de tweede studioplaat van het Amerikaanse trio Simon Apple, maar het was de eerste van de band die onder mijn aandacht kwam, net op tijd om hem de ontdekking van het jaar te noemen. Strikt genomen schurkt “River To The Sea” slechts een klein beetje tegen de symfo aan, maar gezien de kwaliteit van het materiaal en de indrukwekkende lijst gasten, waaronder zeker ook mixer David Leonard (ook betrokken bij platen van o.a. Rush, Prince en Toto) verdient de plaat toch een plekje op deze pagina’s.

Simon Apple maakt intelligente pop van het type Steely Dan, XTC en (wie kent ze nog) Fra Lippo Lippi met invloeden uit de country, jazz en de AOR. Wat betreft dat laatste: ik moest af en toe aan Mr. Mister denken, niet alleen omdat de frontman van die band, Richard Page, ook dergelijke slimme popmuziek maakt, maar ook omdat de teksten bij Mr. Mister ook vaak religieus getint waren. Want Simon Apple is nogal in de Here. Gelukkig is hun geloof wat ingetogener dan dat van Neal Morse; het wordt nergens opdringerig.

Het leeuwendeel van de nummers is geschreven door muzikale duizendpoot Jeff Miller met teksten van drummer Buzz Saylor. Slechts drie stukken zijn van de hand van Dan Merrill. Dat zijn meteen de minste liedjes, zeker niet slecht, maar niet van hetzelfde niveau. Dat wil niet zeggen dat er ook maar één saaie seconde op dit dik zeventig minuten durende album staat. Integendeel.

Simon Apple maakt briljante muziek die klinkt als een klok en mij keer op keer verraste. Er wordt op hoog peil gemusiceerd, zanger Merrill heeft een aangename stem en de gastmuzikanten, waaronder Buck Dharma, gitarist van Blue Oyster Cult, John Helliwell, saxofonist van Supertramp, Hugh McDowell, cellist van ELO en Steve Rodby, bassist van Pat Metheny, staan hun mannetje. Dé grote ster van de plaat is toch Miller, die niet alleen met zijn composities en arrangementen, maar ook met zijn pianosolo’s en brede synthesizertoevoegingen de plaat draagt.

Dat begint al meteen met opener Leap Of Faith, waarop een fraaie piano en een mooie stem samen een schitterende ballade spelen die door het volkomen overdonderende refrein met zijn razende akoestische gitaren wordt doorsneden. Een ongehoord stukje bravoure om je plaat zo te beginnen, maar het pakt bijzonder goed uit. Het tweede nummer, Weight Of The World, is nóg mooier, door het brede geluid, door de overduidelijk herkenbare baspartij van Tony Levin en door de schitterende opbouw: na vier minuten poprock begint een jazzy gitaarsolo, dan neemt de band nog meer gas terug voor een pianosolo die weer naar grote hoogte wordt opgezweept.

Als het je op dit moment te dol wordt, lezer, met al die loftuitingen, neem dan even pauze en lees bijvoorbeeld mijn recensie van de laatste plaat van vidnaObmana voor het contrast. Gaat het weer?

Ook het derde liedje, The Colours In Between, is van grote klasse: een stuwend XTC-ritme en een lekker refreintje dat bekend klinkt maar toch net een goeie draai krijgt in de zangmelodie. Wat dat betreft spant A Way Inside de kroon met een couplet dat mij steeds op het verkeerde been zet, terwijl Taken Root weer zo bijzonder is door de manier waarop de jazzy pop van het begin langzaam verandert in swingende latin. Heel bijzonder is Take My Life, een bewerking van een 19^e eeuwse psalm die uitgebouwd wordt naar furieuze Pat Metheny-jazz. De plaat sluit (vóór de toegift) af met het titelnummer, nog een bloedmooie pianoballad met dat brede toetsengeluid van Miller.

Ach, eigenlijk zijn het – met de genoemde uitzonderingen – allemaal onverwachte pareltjes. “River To The Sea” is geen extreme plaat, maar hij staat vol met uitzonderlijk vakkundige, opzwepende en vrolijkmakende popmuziek die ik ga promoten tot iedereen er gek van wordt.

Op de website van Simon Apple is ook een soort losse bijlage te krijgen, een dubbel-cd met alternatieve mixen, outtakes en ander bonusmateriaal.

Erik Groeneweg